Konu ben olunca gözleri hiçbir şeyi görmüyor, sadece benim istediğim olsun götüm rahat etsin istiyorlar.
Hatta bir defasında bana göz ucuyla bakıp nezaketen gülümseyen bir çocuğa yükselip dövme girişiminde bulunmuşlardı.
Ben korkuyor muydum? Yo...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
******
Sonunda evimdeydim. İnsanın evi gibisi yoktu gerçekten, kaç gündür ya bizim çocuklarla beraber kalıyordum yada Emrahlarla beraber kalıyordum. Kaç gündür evime hasret kalmıştım, şu küçük koltuğuma, dağınık odama, ufacık mutfağıma, asla derleyip toparlayamadığım banyoma nasıl hasret kalmıştım anlatamam. Tabii şimdide evimi toparlayacak değildim, üşengeçlik bunu gerektirir.
Şu an ise battaniyeme sarılmış, elimdeki kuzulu kupamla bitki çayımı içerken bir yandan da bisküvimi yiyerek oyun videosu izliyordum. Anatomiden ödevler birikmişti fakat kimin umrunda ki? Karşımdaki televizyonda açık olan GTA San Andreas videosu beni daha çok cezbediyordu.
İki gün önce Fatih be Görkemle konuşmuştum ve o günden bu yana onlarla bir daha konuşmak istememiştim. Tabikide küsmemiştik fakat kafamı toparlamaya ihtiyacım varmış gibi hissediyordum. İkiside benim babacıklarıma gayette karşıydı. Onlar Batu gibi herneyse diyerek geçiştirmemişti, fazla abartmışlardı. Benim duygularımı hiçe saymış ve sanki kırılmayacakmışım gibi konuşmuşlardı. Onlar için kolaydı tabii.
Sehpanın üstünde titreyen telefonum ile daldığım düşüncelerden sıyrılıp elimdeki kumandayla televizyonun sesini kısarak aramayı yanıtlamıştım.
"Efendim Burçak."
"Naber lan hırto." Burçağın sesi ile gözlerimi devirdim. Bu kızın sikide vardır diye düşünüyorum bazen. "Neyse boşver yemeğin var mı evde?"
"Bilmem vardır dolapta bir şeyler, neden?"
Telefonun arkasından birkaç hışırtı sesi duydum. Ayaklanmıştı galiba. "Kapıyı aç geliyorum acıktım evde yemek yok Ravzada evde yok."
"Tamam gel hadi." Telefonu kapatıp ayaklandığımda telefonum tekrar çalmıştı. Ayakta biraz duraksadım sonra arayan kişiyi idrak ettiğimde telefonu cevaplayıp tekrar kulağıma götürdüm ve kapıyı açmak için ilerlemeye devam ettim.
Lafımı bitirdiğim anda ayıcıklı terlikleriyle Burçak kadrajıma girmiş ve "oh Kandemirim naber yemek koy bana." Diyerek elindeki telefonuyla dalmıştı içeriye.
"O kim Kandemir?" Emrahın sorgular sert sesi ile kapıyı kapatarak mutfağa yönelmiştim.
"Burçak, fakülteden arkadaşım aynı zamanda komşum." Diyerek cevapladım çabuk çabuk. "Sen niye aramıştın ki?"
