Konu ben olunca gözleri hiçbir şeyi görmüyor, sadece benim istediğim olsun götüm rahat etsin istiyorlar.
Hatta bir defasında bana göz ucuyla bakıp nezaketen gülümseyen bir çocuğa yükselip dövme girişiminde bulunmuşlardı.
Ben korkuyor muydum? Yo...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Medya: Kandemir Kıraç...)
Eşyalarımı sırt çantama büyük bir hırs ve sinirle koyarken Bilge beni izliyordu. Şarj aletimi çantamın ön bölümüne koyarak elime aldım ve Bilgeye döndüm.
"Gidiyorsun," dedi ben boydan boya süzerek. "Yine."
"Her şeyin aslını biliyorsun benim iyice sinirlerimi altüst etme." Dedim ona iyice yaklaşıp sert bir ses tonu ile konuşarak. "Senin gibi sakin bir hayatım yok Bilgehan abi. Pislik dediğin adamlarla bire bir benim uğraşmam lazım." Dedim bağırmak istercesine.
"Bana yükselme Kandemir." Diyerek yaslandığı yerden doğruldu.
"Ne olur yoksa vurur musun?" Dedim alay edercesine. "Dene lütfen."
Bilge şakaklarını ovalayarak iç çekti. "Saçmalama Kandemir."
"Ne bekliyordun ki?" Dedim ondan uzaklaşıp kollarımı iki yana yavaşça açarak. "O adamlardan kurtulamayacağım, sende ben de bunu biliyoruz Bilge! Benim onları sevdiğimide biliyorsun!"
Susarak gayet sakin bir şekilde bana bakıyordu, yüzüme. "Görmüyor musun ne yaptıklarını ya? Görmüyor musun daha demin olanları kafayı yiyeceğim ya, hem onlar hem sen bitmediniz, sıkılmadınız mı ya benim üstüme gelerek?" Fazla bağırmıştım, aniden sesimi alçaltarak sakinleşmeye çalıştım. "Başkasının kuklası olmaktan sıkıldım anladın mı? Onlardan kurtulsam bile senin kuklan olucam, bana üstünlük sağlayarak arkanda gölgen kalıcam. Tamam belki yalan söylemesen bile illa ki bir şeyler olucak hissediyorum." Kapıyı açtım ve ona son bir bakış attıktan sonra çıktım.
Neden mi gitmeye karar verdim, neden mi bu kadar celallendim?
Uyandığımda saat 09.00'u gösteriyordu. Küçük mırıldanmaların ardından ayaklandım ve banyoya giderken duyduğum sesler ile esneyerek durdum. Babam yine yüksek sesle bağıra bağıra biriyle konuşuyordu. Altımdaki gri eşofmanım düşüyordu, onu tutarken camdan esen rüzgar çıplak üst vücuduma değiyordu ve ürpermeme sebep oluyordu. Adımlarını banyodan çekip içeriye döndürdüğümde babamın yanında annemde vardı.
"N'oluyor? Kim telefondaki?"
"Emrah abin." Dedi annem net bir gülümseme ile. "Babanın numarasını nasıl bulmuş bilmiyorum ama aradığından beri harıl harıl konuşuyorlar."
Şaşkınlıkla hem ağzım hem gözlerim açılırken sinirle yumruklarımı sıktım. Benden umudu kesmişti babamın aklını mı çelmeye çalışıyordu.
"Kandemir mi? Çok iyi evet, yeni uyandı şimdi." Dedi babam bana bakıp gülerken. "Ne zaman geliyor Kandemir diye soruyor Emrah abin."
