GÜNAH TANRILARI

1- Başlangıç

Selam!

Umarım ilk bölümü beğenirsiniz..

Başlama tarihlerini buraya alıyım efenim..

Yazdığım ilk kitap olduğu için bazı acemiliklerim olabilir, fakat lütfen diğer bölümlerime de bir şans verin.

İyi okumalar🤍

☯

"Bir şeyi her şeyden çok istemek onu mümkün kılar mıydı?"

☆ﾟ⁠.⁠*⁠･⁠｡ﾟ

Başımı gökyüzüne kaldırdım. "Huzur ancak gökyüzünde vardır," demiş William Shakespeare, "Bizler ise yeryüzündeyiz."

Güneşin yavaşça yok olmasını, dünyanınsa hakettiği gibi karanlığa gömülmesini izledim, son zamanlarda keyif alabildiğim tek şey buydu.

İstemeye istemeye yeniden insanlara indirdim bakışlarımı. Güneşin batmasını bekliyemeden karanlığa bulanan ruhları buldu ilk önce gözlerim. Büyük bedenlerine yalnızca ufacık bir kalp sığdırabilmiş olanları buldu daha sonra. Bir süre, cehennemin bir kara parçası üzerine nasıl inşa edilmiş olduğunu izledim.

Bütün hayatımı buranın yaşamaya değer bir yer olduğunu kendime inandırmaya çalışarak geçirdim. Bu aptal düzeni gözümde büyüterek kendimi kandırdım, gerçeği yok saydım. Fakat bir şeyi yok saymak, onun hâlâ orada olduğunu değiştirmezdi.

Gerçeği yok saymak onu yok kılmazdı.

Yaya geçidine geldiğimde düşüncelerime dalmış bir biçimde yürümeye devam ediyordum, ta ki sağır edici bir korna kulağımın dibinde çalıncaya kadar.

"Dikkat etsene be kadın!"

Arabanın içindeki adam, bana doğru sinirli bir bakış attı ve bir şey söylememe fırsat vermeden son hızla arabayı sürmeye devam etti. Arabanın arkasında bıraktığı toz dumanı burnuma gelince öksürdüm. Sinirim tepeme çıkmışken sakinleşmeye çalıştım. Her gün böyle öfkeli insanlarla uğraşmak gerçektende çok bunaltıcıydı.

Adı üstüne yaya geçidi, yayaların geçmesi içindi. Bana öncelik vermesi lazımken arabayı bildiğin üzerime sürmüştü, bir de sanki o haklıymışda ben haksızmışım gibi bir güzel laf yemiştim.

Gerçekten de harika!

Zar zor, yollarda sürüne sürüne eve geldiğimde ilk iş sıcak yatağıma uzanmak olmuştu. Elimle yorganı kavrayıp yatağın içine girdiğimde yorgan bedenimi bir yılan gibi sarmaladı. Telefonumu alıp biraz tembellik yapmaya karar verdim.

"Estella, kızım, yemek hazır!"

Annemin bağırışıyla beraber, bugünün istediğim gibi geçmeyeceğini anladım.

Off.

Sıcak yatağımdan kalkmak istemiyordum ama bunu yapmak zorundaydım. Yavaşça yataktan aşağı doğru kaydım, kıçım yerle buluştuğunda canımın acısıyla inledim.