Chapter 2

4.3K 149 1
                                    

"Ah.. eh..," hindi ko na tinuloy ang sasabihin ko kasi baka kung ano na naman ang masabi ko.

I have to be in my best behavior this time. Baka magtataka sila sa kilos ko. Hindi ko pa naman alam kung bakit ako naging asawa ni Zion Cartridge, the villain.

"Speak," malimig nitong sabi.

Umiling nalang ako as I cleared my throat as I sat down far away from him.

Kahit umiwas na ako ng tingin sa kaniya ay ramdam ko pa rin ang titig niya sa akin.

Kinakabahan akong tumingin sa harapan ko and I can say na kahit dalawa lang kami ni Zion na kumakain rito ay ang daming mga pagkain. Parang may fiesta dahil sa maraming handa sa mahabang mesa dito.

"Is the food not to your liking, Madam?" biglang sambit nung butler ni Zion na ikinagulat ko.

I raise my head to look at the butler at ngayo'y nasa likod na pala siya ni Zion nakatayo as the butler stares at me worriedly while Zion is still staring at me.

Umiling tuloy ako bilang sagot sa butler. Hindi ko pa kasi alam ang pangalan niya.

"Is that so? Then you have to eat, Madam," nag-aalalang sambit nito.

Napatango ako at ngumiti ng pilit sa kaniya saka binalik ang tingin sa pagkain na nasa harap ko at nagsimula ng kumain.

Although masarap ang mga pagkain sa harapan ko ay may allergy ako sa manok kaya kahit gusto ko itong tikman hindi ko magawa.

"Madam, don't you like to eat the chicken drumstick in front of you?"

Mahina akong napabuga ng hangin at ngumiti ng peke as I raise my head and look at the butler.

Good thing, the villain is minding his own business right now.

"Ah, I'm allergic to chickens," sabi ko nalang.

Nanlaki ang mata nito sa gulat while Zion suddenly raises his head and stares at me. Kinakabahan tuloy ako.

Alangan naman kasing sabihin kong hindi masarap baka kung ano pa'ng gawin nila saka nagsasabi lang naman ako ng totoo kasi allergic naman talaga ako sa manok. Lalong-lalo na sa seafoods.

"What?" ani ko.

"Madam! You should've told me earlier so we can't serve you the food you're allergic to," anito as he ordered the maid na nasa tabi lang namin to get the chicken drumsticks in front of me.

Nagtataka tuloy ako kung saan nila iyon dadalhin kaya hindi ko mapigilang magtanong.

"Saan niyo dadalhin 'yan?"

Lumingon ang mga maids na dala ang bowl ng chicken drumsticks as they look at the butler and Zion kaya binalik ko ang tingin ko sa dalawa.

"Will you throw those away?" nagtatakang tanog ko sa kanila.

Magsasalita pa sana ang butler namin nang biglang bumuka ang bibig ni Zion at nagsalita.

"Yes. Those foods are a waste as you can eat them because of your allergies to it," malamig niyang sabi.

I changed my mind about him. Kahit pogi ito, I just can't stand him ordering those maids to throw those foods away.

"If you want to throw those away because of me then why not just give those to the helpers?" hindi mapigilang tanong ko nito.

I can hear small gasps around us habang kita ko ang gulat sa mukha ng butler while Zion just furrowed his brows at me.

"Ah.. Madam..," biglang tawag ni Butler hindi ko alam ang pangalan kaya tinaasan ko sila ng kilay.

Padabog ko tuloy nilagay ang kutsara at tinidor ko sa plato as I stare at them.

"Don't you know that wasting food is not a good example?" asik ko sa kanila.

"And so?" biglang sambit ni Zion.

I widened my eyes as I looked at him dumbfounded.

"And so--? Aba!" I can feel my blood rising because of this man.

Bakit gustong-gusto siya ni Sanny? Eh ang sama ng ugali nito! He deserves to be called the villain of the story titled, 'My Lily'. So heartless and ruthless. Psh!

"I don't care what you mean," aniya, "In case you forgot something here, Miss. We're married by name only."

Tumayo na ito as he wipes his mouth with a napkin at akmang aalis na sa dining area nang tinawag ko ang pangalan niya.

"Just so you know, Mister Cartridge," I stand up and stare at him, "Even though we're just married by name only, I am still your legally wedded wife. So I have the right to say something."

He didn't budge at what I'm saying at nakatalikod pa rin sa akin kaya I looked around to search for something that was not heavy to throw at him.

Ang hindi mabigat na bagay lang ang nakita ko ay ang suot kong bunny fur slippers kaya mabigat ng loob ko itong kinuha at binato siya.

I can hear the people around us gasping in shock habang hindi makapagsalita ang butler while Zion stopped his steps and turned his head to look at me.

Naramdaman kong tumayo ang mga balahibo ko as I saw his not-so-good stare at me. Parang anytime now, he can actually make me disappear.

"Madam!" tawag ng butler na may pag-alala sa akin as he turns his head and looks at Zion in front of him.

"Zion Cartridge, I hate you!" sigaw ko at nagmamadaling umalis papunta sa kuwarto ko sa itaas.

Padabog kong sinara ang pinto at lock it carefully habang dinikit ko yung tenga ko sa pinto and tried to hear the sounds outside.

Wala akong narinig na kung ano kaya nakahinga ako ng maluwag as I look around the room.

Kanina ang taas ng fighting spirit ko, ngayon naman ay parang bumigat ang pakiramdam ko.

I don't kung bakit nandito ako sa mundo'ng ito. Not knowing the life of this person I entered even though we have the same face and all except the color, those baby fat cheeks, and how slender her body is compared to my original body.

"I'm supposed to be dead," bulong ko, "How is this possible?"

I can feel my tears forming as I remember my parents.

Kahit busy sila Mama at Papa sa trabaho ay binigyan naman nila ako ng oras. They give me everything even though I didn't ask them for it.

Miss ko na sila Mama at Papa. I wonder how they will react to my situation as I suddenly die.

I haven't even had time to repay for what they've done to me. Just thinking how sad my parents will be makes me cry silently.

I miss you, Ma, Pa. Anong gagawin ko ngayon dito sa mundo'ng wala kayo?

***
GEL

I Became The Villain's WifeTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon