Visal | Yarı Texting (Ara Verildi)

1.0

Selam!

Nasılsınız?

İyi okumalar💚

12 Mayıs 2021

-Ata Acar

Derin bir nefes alıp kapıyı açtım. Burnuma dolan kokuyla gözlerim kapandı. Değişmemişti. Hâlâ büyüleyiciydi. Derin derin kokuyu solurken odanın içinde başka bir kapı açıldı.

Gözlerimi hızla açarken bana bakan Miray'la karşılaşmayı ummuyordum. Tek kaşını kaldırmış bana bakıyordu. Çok güzel olduğunun farkında mıydı acaba?

"Hayırdır?" Sesi... Çok özlemiştim.

"Olmayacağını söylemiştin?" Sorumla omuzlarını silkip elindeki sweati yatağına attı.

"Rahat et diye demiştim. Şimdi, neden odamdasın?" Gözlerini üstüme dikti. O böyle yapınca heyecanlandığımı hissettim. Bu kız beni çok başka hallere sokuyordu.

"Banyoyu arıyordum." Birden uydurduğum bahaneye kendim bile inanamamıştım. Cidden bu muydu yani?

"Yıllardır bu eve gelip gidiyorsun banyonun yerini de çok iyi biliyorsun. Neden buradasın?" Sesi çok soğuktu. Mesafeliydi. Ama hak etmiştim. Yine de gözlerindeki aşkı hâlâ görebiliyordum.

Omuz silktim. Açıklayamazdım...

Sinirle nefes alıp verdi ve bana baktı. Bana doğru adımladığında gözlerine baktım ama o bana bakmıyordu. Yanımdan geçip kapıyı kapattı ve karşıma geçti.

"Neden buradasın?" Elleri beline gitmiş, çok tatlı olmuştu.

"Bilmem."

"Ya nasıl bilmiyorsun!? İnsan sevmediği eski sevgilisinin odasına niye girer ki? Bir de benim evde olmadığımı düşünüyordun?"

"Miray..." Ona doğru bir adım attığımda kendini geri çekti.

"Ne ya ne!? Niye karşıma çıkıyorsun ya niye!? Ben seni unutmaya çalıştıkça neden her yerden sen çıkıyorsun!? Yoruldum Ata... Çık artık hayatımdan..." Bezgin bir halde bana bakarken yutkunmaya çalıştım. Onu bu hale ben getirmiştim.

"Yapamam..."

"Neden!?" Birden bağırırken yutkundum.

"Yapamam işte yapamam! Yapamıyorum! Olmuyor! Her şeyim sen olmuşken ne seni hayatımdan çıkarabiliyorum ne de senin hayatından çıkabiliyorum! Ben sen olmuşum... Senden kopamıyorum... Kafamın içi 'Miray' diyor başka bir şey demiyor! Aşığım lan her zerrene! Deli gibi aşığım... Sol göğsümün içinde senin için kanat çırpan kuşlar var... Ve ben o kuşları salamıyorum... Kalbim sadece senle titriyor... ritmi bozuluyor...  Seni nasıl özledim bir bilsen... Ama olmaz be gül güzeli... Bizden olmaz... Ben bunu sana yapamam..."

"Ne yapamazsın bilmiyorum ama sen zaten beni terk ederek bana en kötüsünü yaptın... Şimdi, odamdan çıkar mısın?" Kırgın sesiyle içimden bir şeylerin koptuğunu hissettim.

Kafamı sallayıp arkamı döndüm ve odadan çıktım. Üstüne gitmemeliydim. Gelen hıçkırık sesiyle duvara yaslandım. Ağzımdan kaçan hıçkırığa engel olamazken ikimizde ağladık orada, hıçkırarak...

-queenmdlnabri (BENDEN YANİ)

Aşağıdaki iki aile yukarıdan gelen hıçkırık ve ağlama sesleriyle birbirlerine baktılar. Onlar da bu duruma yeterince şaşkındılar ve bugün karşılaşacaklarını tahmin etmiyorlardı.

En sonunda dayanamayıp Doğanalp -Ata'nın abisi-, Cengizhan'ın -Miray'ın abisi- kulağına eğildi.

"Yukarı çıkalım bi'?"

Cengizhan kafa sallayıp ayağa kalktı. "Biz bir çocuklara bakalım."

Hızlıca yukarı çıktıklarında gördükleri Ata ile birbirlerine baktılar. Doğanalp kardeşinin yanına geçerken Cengizhan, Miray'ın odasına girdi. Kardeşini yerde ağlarken bulunca hemen yanına gidip sıkıca sarıldı.

"Şşş, tamam... Sakin ol güzelim, sakin ol..."

"Abi... kalbim acıyor..."

"Şşş... Geçecek..."

"Geçmiyor... Hergün daha da yakıyor canımı..."

Cengizhan hiçbir şey diyemeden sadece sarıldı kardeşine. Ne diyebilecekti ki? Yıllardır gözünün önünde eriyordu kardeşi ve bir şey yapamıyordu...

💚

Karşılaştık... Biraz üzücü oldu sanki 🥲

Bazı bölümlere insta fotoları ekledim, isteyen bakabilir geriye gidip 🫶🏻

Kendinize iyi bakın <3<3<3