Visal | Yarı Texting (Ara Verildi)

2.9

Selam!

Nasılsınız?

Aşırı dram bir bölüm oldu ✨️✌🏻

İyi okumalar💚

12 Mayıs 2024

-Ata Acar

Veda etmiştim saatler önce.

Yüzüne bakmadan, sesini duymadan, son bir kez sarılmadan.

Hep gitmiştim aslında. Birçok ülke, şehir dolaşmıştım. Sürekli kaçmıştım. İçimdeki o korkunç hissi bir gün bir yerde bırakabilirim sanmıştım. Ben bunları atlatabilirim sanmıştım.

Ben baba olamayacaktım. Bir ailem olamayacaktı. Ben Miray'ın hayallerinin sahibi olmak istemiştim sadece. Ama ne yaparsam yapayım katili olmuştum.

İyi hissetmiyordum. Önünde durduğum bu koca boşluk benim sonumdu sanki. Beni kendine çekiyordu. Oraya gitmek istiyordum. Belki bu şekilde geçerdi her şey, biterdi hissettiklerim, hissettirdiklerim.

Gözlerimi kapadım. Aklıma yine sarı saçlar, ela gözler geliyordu. Kaybetmiştim. Ben hep kaybediyordum.

Bir çıtırtı duydum. Arkamdan gelmişti. Bir korku hissetmeyi beklemiştim ama olmamıştı. Korkmuyordum. Neyden korkacaktım ki? Neyi kaybetmekten korkacaktım?

Miray benden nefret etmesin diye ona eskiden olduğum kişiyle aynı kaldığımı söylemiştim ama yalandı. Aynı değildim. Dağılmış, tükenmiş ve bitmiştim.

Adım sesleri doldu kulağıma. Sonrasında ise hafif tok bir kadın sesi. "Atlamayı mı düşünüyorsun?"

İkimizden başka kimse yoktu. Bana soruyordu. Omuz silktim sadece. Düşünmüş müydüm? Sanırım altı senenin çoğunda evet. Peki neden yapmamıştım? Bilmiyordum.

Tanımadığım kadın gelip yanıma oturdu. Benim gibi ellerini dizlerine bağladı. Sonrasında cebinden bir paket sigara çıkarıp bana uzattı. Başımla reddettiğimde kendi de almadan paketi kapattı. Garibime gitse de bir şey demedim. Pek normal birine benzemiyordu zaten.

İkimiz de bir süre konuşmadan gecenin karanlığını izledik. Gecenin bir köründe tanımadığım bir kadınla uçurumun ucunda oturuyordum.

Derin bir nefes aldığını duydum hatta daha çok iç çekme gibiydi. Kollarını göğsünde birleştirdi, başını hafifçe yana eğdi. "3 sene önce sevgilimi kaybettim." Birden lafa girmesiyle hafifçe ona baktım ama fazla uzun sürmedi bu. "O zamandan sonra hep buraya gelir oldum. Ondan sonra hiçbir yere sığamadığımı hissettim, kalbim acıdı. Çok acıdı. Hâlâ acıyor." Bakışlarını tamamen bana döndürdü. "Evim bu ormanın içinde, biraz daha ileride. Hergün buraya gelir bir süre sanki karşımda o varmış gibi anlatırım hayatımı. Birkaç gündür seni de görüyorum. Bazen elinde bir fotoğraf oluyor. Gülen, çok güzel bir kadın. Fark etmiyorsun ama sürekli 'özür dilerim' diye sayıklıyorsun."

Bunu gerçekten bilmiyordum. Şaşkınca ona döndüğümde histerik bir şekilde güldü. Bana döndüğünde omuzlarını kaldırıp indirdi. Bu 'benim bir suçum yok, sen benim alanımdaydın' der gibiydi.

Başımı salladım sadece. Genelde Miray'ın fotoğrafıyla gelirdim buraya ama bugün gelmek istememiştim. Çünkü bugün ilk defa kendimi sona çok yakın hissetmiştim. En dibe battığım anda onun fotoğrafının dahi olsa orada olmasını istemezdim.

"Öldü mü?" Birden sorduğu soruya yutkundum. Aklıma dolan şeyleri yok etmek istedim. Başımı iki yana salladım. Reddettim. Sonrasında yeni bir soru geldi. "Ayrıldınız mı?"