KAYBOLAN HAYAT

21. BÖLÜM

Sınıfın kalabalık sesinden soyutlanmış bir şekilde yanımda oturan Mete ile omuz omuza tavana bakıyorduk. Diğerleri ise grupça takılıyordu. Laçin benimle kalmak istemişti ama sırf benimle olmak için diğerlerinden uzaklaşmasını istemedim. Zaten Mete o sırada sınıfta kalacağını söyledi ve sonuç olarak ikimizde tavana bakıyorduk. 

"Sence şu florasana ip sarıp intihar etsem ölür müyüm?" Kafamı iki yana sallayarak cevapladım. 

"Florasan dayanmaz."

"Peki tavandaki şu çengele taksam?" diyerek  bir yeri işaret etti, dilimi damağıma vurdum. 

"Çengel değil o, florasanın kablosu."

"Peki nasıl öleceğiz?" 

"Asarak olmaz."

"Neden?" 

"Hem acı çektirir hem de kurtarabilirler bizi."

"O zaman nasıl yapacağız?" 

"Bir yerden atlayalım bence. Hem ölmeden önce uçmuş oluruz. Bir de şey duymuştum, Bir yerden atladığında tüm hayatın film şeridi gibi gözünün önünden geçiyormuş. Doğru mu diye bakarız." Yerinde dikleşerek bana doğru döndü.

"Deneyelim mi?"

"Buranın manzarası kötü, deniz manzaralı bir yere gidelim."  Diyerek yüzümü ekşittim. 

"Bizim şirketin deniz manzarası var."

"O zaman oraya gidelim mi?"

"Olur, çıkış-"

"Lan lan lan! Bunlar intihar planı kuruyor Semih, Doruk koşun lan! Laçin ikizin gidiyor. SİZ BUNLARI NİYE YALNIZ BIRAKTINIZ?"

Kulağımızın dibinde bağıran Yağız ile irkilerek kafamı Mete'nin omzundan kaldırdım. Mete ise irkilerek elini yüzüne kapattı ve korkulu bir sesle bağırdı. "Euzubillahimişeşşeytanirracim  Bismillahirahmanirahim!"

"OĞLUM ŞEHADET GETİRİYOR BUNLAR ÇOK CİDDİ!" Yağız'ın bağırdığı yere baktığımda kapının girişinden gelen gürültü ile odaklanamadım çünkü Azra hariç tanıştığımız arkadaş grubu korku ile içeri girdi. Arkada ise Semih ve Laçin elleri ceplerinde girdi. Onlar alışmıştı bu hallerimize. Ama asıl kötü olansa tüm sınıfın dikkatinin bizde olmasıydı ve çoğunluğu bize dehşetle bakıyordu. 

Ulan Yağız! 

Acar iki elini olduğumuz sıranın üstüne koyarak öne doğru eğildi. "Doğru mu bu?" Mete kafası ile onayladığında bu sefer ellerini masadan çekerek uzaklaştı. 

"BENİ NİYE ÇAĞIRMADINIZ?" Sessiz olan sınıfta bir anda bağırması ile yine irkildim. O sırada Doruk, Acar'ın ensesine vurduğunda onun acısını hissederek yüzümü buruşturdum.

Dikkatimi çeken başka bir şey ise Semih ve Laçin gibi sakin olan bir diğer kişiydi. Aras, sanki bunu yapmayacağımdan emin gibi bakıyordu. 

"Alışırsınız merak etmeyin. Bazen intihar, banka soygunu, adam öldürme gibi planlar kuruyorlar ama daha hayata geçirmediler." Diyen Semih ile Laçin'e döndüm. Daha öncesinden intihara kalkıştığım için eskiden çok korkardı ama artık ciddi olmadığımı biliyordu. Mete tam abisine cevap verecekken içeri nefes nefese nöbetçi hoca girdi. 

"İntihara kalkışan kimler, hani neredeler?" 

Hepimiz aynı anda Yağız'a döndüğümüzde kısık sesle 'sıçtık' diye mırıldandığını duydum. Gerizekalı abarttığı şeye bak!

"Ay canım hocam. Sizi ne kadar özlemişim!"

"Geçen ders sonunda Sakın Gelme şarkısını açan da bendim değil mi?" Hocanın tripli sesi ile aralarında samimiyet olduğunu anladım.