Başa Gelen Çekilir~Abilerim

Prolog

Kahrolası günler usulca akıp giderken ben hala aynı yerdeyim. Değişmeyen tek şey benim, değişim!

Ölmeyi birçok kez düşündüm. Bıçak derime dayandığı anda korktum hep, vazgeçtim. Her sene intihar eden 700 bin kişiye hep hayran kaldım. Ben o kadar cesur değildim. Oysaki dünyanın yaşanılabilecek hiçbir yanı yok. Niye bu kadar direniyorum, direniyoruz. Çok mu güzledi ben gibi bir ibne için yaşamak. Ölüm hep bir adım ilerimizdeydi. Bir falezden atlamak bir adımdı. Bu bizim bir anlık düşüncemize bakardı.

Tanrım, senin verdiğin can bugün son dakikalarını yaşıyor. Onu almak benim haddime değildi kesinlikle. Ama sen de biliyordun, bunu yapacağımı biliyordun. Her şeyi bilen sen, bunu mu bilemeyecektin?

Asla bir işi yarım bırakmayan ben, ölmümü erteledim sürekli. İyileşeceğimi, iyileştiğimi sandım. Şimdi, ben Yiğit, ölüme teslim oluyorum. Hiçbir halta yaramadığım bu hayatta bir parça hurda gibi atıldığım köşemde sessizce yok olacağım.

Sevdiğim her şey gitti, sevmeye korktum. Güvendiğim her şey beni ezdi. Hiç yorulmayacağımı sandığım yollarda ölmekten beter oldum. Değer verdiler sandım, verdikleri tek şey ihanetti. İntikam ateşi her zaman diri olurdu benim yüreğimde. Ancak şimdi, savaşacak gücüm dahi yok. Tek istediğim sessizce, layık olduğum gibi yalnız, yok olmak.

Sıcak kanın bileklerimden süzüldüğünü hissediyordum. Acıyordu, hem de çok! Beynime iğneler saplanıyormuş gibi, oldukça acı verici!

Ufak çaplı kırmızı göleti artık yarım yamalak görebiliyordum. Gülümsedim, her şeye rağmen. Teslim olmuştum işte! Kapanmadan önce gözlerim, sessizliği son defa dinledim. Güzledi!

Kader! Yine beni rahat bırakmamışı fakat. Tanrı biliyordu işte, yine engel oldu bana. Araftaydım birisi beni tutup çekerken. Burası bile dünya denen cehennemden güzeldi. Doktorlar bunu anlamıyorlardı...

<3

Helü, bebeklerr.
Öyle herkeste görünce abilerim kitabı özendim, bir de benim olsun dedim ehe.
İyi okumalar!!!
❤️❤️❤️