Hiçliğin Kıyısındayen

Bölüm 16: Kalbindeki Katranı Akıtmak

Yaren'den...

Evin kapısına geldiğimde durdum. Timur ne kadar gelmek için başımın etini yese de bunu yalnız yapmam gerektiğine karar verip zar zor onu da ikna etmiştim. Tabi bu ikna süreci onun kapıda beklemesiyle son bulmuştu. O bahçe kapısının önünde arabada beni beklerken bende evin kapısındaydım.

Yıllardır yaşadığım eve girmek daha önce hiç bu kadar zor olmamıştı. Öncesinde bu eve her gelişimde içimde ne kadar istemesem de var olan umut kırıntıları bu sefer yoktu. O zamanlar içimde büyümeyi reddeden çocuk her daim babasının bir gün onu sevgiyle kucaklayacağından emindi. Doğduğu günden beri asla değer görmeyen, sevilmeyen benliğim bir noktada bunu benimsemişti. Normal olanın bu olduğunu sanıyordu, Timur ile tanışana kadar.
Onun gelmesiyle birlikte kısa zamanda baştan sona değişen hayatım, duygularım artık olması gerekeni biliyordu. Babasının ağzından bir kelime fazla almak için didinen Yaren sanki hiç var olmamış gibi yok olup gitmişti bir anda. O da artık biliyordu boşuna didindiğini. Yorulmuştu, tükenmişti, daha fazla çabalayacak sabrı da kalmamıştı. Bizim için en iyisi vazgeçmekti ve sonunda vazgeçecek cesareti bulmuştuk. Sonunda yalnız değildik. Ne küçük Yaren ne de ben artık yalnız kalmaktan korkmuyorduk. Çünkü artık bize koşulsuz şartsız elini uzatan kişiler vardı. Kalbimizi emanet ettiğimiz koca yürekli bir adam vardı. Bir baba nasıl olur bize hissettirebilen bir Aslan amcamız vardı. 'Ben senin abinim artık.' diyen bir Meriç abim vardı. Her daim danışabileceğim, bana yol gösteren Safir ablam vardı. İçim rahattı. Artık onlarla kalmam için hiçbir sebep yoktu.

Ne tuhaf. Burada kalabilmek için koca bir hiç olmayı göze almışken artık onlarla kalmak istemiyordum. Sonunda istediklerini elde etmişlerdi. Artık yalnızca kendi aileleriyle rahat rahat vakit geçirebileceklerdi.

Daha fazla kapıda beklemek istemedim ve sonunda anahtarımı takarak kapıyı açtım. İçeriye geçtikten sonra elimdeki anahtarı rastgele vestiyere bırakmıştım. Artık bunlara ihtiyacım olmayacaktı. Koridordan geçip salona ulaştığımda ise onu görmüştüm. Babamı. Televizyonda haberler açıkken o da tam televizyonun karşısındaki koltukta dikkatle izliyordu. Geldiğimi fark etmemişti. Neyse en azından evde ol dememi ciddiye almıştı. Belki de zaten evde olacaktı. Üzerime alınmama gerek yoktu. Artık umrumda değildi. Adımlarımı odama çevirdim. Mutfaktan ve üst kattan gelen seslerle diğerlerinin de evde olduğu anlaşılıyordu. Odama geçer geçmez dolabımın üzerindeki valizimi indirdim ve eşyalarımı doldurmaya başladım. Valize koyduğum her eşya ile zihnim geçmiş anılara dalıyordu. Kıyafetlerimi yerleştirdikten sonra özel eşyalarımı da koyareken elime gelen flashbellek ile gözlerim bir anda bilgisayarıma kaydı. Hızlıca bilgisayarımı kucağıma alıp açtıktan sonra belleği takıp her şeyi belleğe aktardım. Bilgisayarı fabrika ayarlarına döndürdüm. Bilgisayarı geri eski yerine koyduktan sonra geri kalan eşyalarımı da valize koyup zorda olsa fermuarını çekebildim. Her şeyimi almıştım ve sadece bir büyük boy valiz yetmişti. Histerik bir gülüş çıktı dudaklarımdan. 18 yıllık hayatım bir büyük boy valize sığmıştı.

Valizi de alarak odadan çıkıp salona giderken olmasını beklediğim gerginlik veya heyecandan eser yoktu. Üzgün değildim ya da öfkeli. Hissettiğim tek duygu kırgınlıktı. 4 çocuğunun üzerine titreyip beni yok sayan adamaydı kırgınlığım. Diğerlerine de kırgındım elbette ama içimdeki en büyük yaranın sahibi babamdı. 18 yıldır bir kez doya doya 'babamm' diyemediğim babama. Her zaman ailesiyle mutlu mesut geçirdiği zamanları uzaktan izlemek zorunda kalışımaydı kırgınlığım. Ben söylemediğim için mi benimle vakit geçirmiyor dediğim zamanlarda, gidip açık açık söylememe rağmen beni uzaklaştırmalarınaydı.

Derin bir nefes alıp oturduğu kanepeye yaklaştım ve kanepenin yanına valizimle çantamı bıraktıktan sonra sonunda geldiğimi fark eden adamın yanına oturdum. Önceden buna cesaret edemeyip şimdi düşünmeden yapışım onun kadar beni de şaşırtmıştı. Umursamadım.