go ahead and cry little girl,
nobody does it like you do,
I know how much it matters to you,
I know that you got daddy issues.
and if you were my little girl,
I'd do whatever I could do.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
•
yorgunlukla göz kapaklarımı araladım,sanırım daha evvel hiç bu kadar rahat ve derin bir uyku almamıştım. çok huzurlu hissediyordum,başımı rahat yastıktan kaldırdım ve uyuşuk göz kapaklarımı ovuşturdum. yeni uyandığım için görüş alanım bulanıktı ama yatağın ucunda sırtı bana dönük halde uyuyan babamı seçebilmiştim. onu gördüğüm anda dünyalar benim oldu,uyandığım anda görmek isteyeceğim en güzel manzara sukuna-sama olmalıydı..
heyecanla gözlerim parlarken ona seslendim, "baba!"
onun çıplak sırtına doğru atıldım ve kollarımla onu arkasından sımsıkı sardım,teninin sıcaklığı çok iyi hissetmemi sağlıyordu. mutlulukla gülümsedim ve ona sarılmaya devam ettim. başını yana doğru uzatıp bana baktı.
beni düşündüğü için o kadar mutlu olmuştum ki.. "evet babacım,teşekkür ederim."
ona sımsıkı sarılmayı bırakamıyordum,bir müddet sessiz kaldı ve daha sonra yataktan doğruldu. arkasını hiç dönmeden dış kapıya adımladı. "kahvaltı edeceğiz."
gözlerim şaşkınlıkla büyüdü,gerçekten benimle beraber mi kahvaltı yapacaktı? mutlulukla kısa bir alkış tuttum. "tabi ki baba! sizinle beraber olmaktan daha fazla isteyeceğim hiçbir şey yok.. bundan onur duyuyorum.."
kıkırdadı,bunu yaptığında muhtemelen benimle alay ediyordu ama hiç bunu düşünmüyordum. bir şey söylemeden dışarıya çıktığında heyecanla yataktan kalktım. bu çok güzel olacaktı..
^
"çocuk,yavaş ye."
masanın ucunda oturan sukuna'ya baktım,onun aksine o kadar iştahlı yiyordum ki buna şaşırmış olmalıydı. karanlık ve boğucu bir enerjiye sahip olan kocaman bir odada ve büyük bir masada kahvaltı yapıyorduk. birkaç lanet bize hizmet ediyorlardı. onun yemeği ve benim yemeğim farklıydı,aslına sebebini merak ediyordum.
"oh,kabalığım için özür dilerim baba.."
günlerdir hiçbir şey yemediğimden çok acıkmıştım,ağzıma ne bulursam tıkmak istiyordum ama onun karşısında nazik davranmalıydım. ne de olsa o benim efendimdi.
"çok mu açsın?" diye sordu soğuk bir ses tonuyla,dürüst olmaya karar verdim.
"evet.. açıkçası son birkaç gün boyunca hiçbir şey yemedim. zaten normalde.." duraksadım,aklımda eski hatıralarım canlanıyordu. bakışlarım hüzün doldu ve biraz soluklanıp tekrar konuşmaya çalıştım.
"babam.. eve pek bir şey getirmezdi.. o yüzden sadece birkaç günde bir yemek yiyebilirdik. annem ve ben önce kardeşlerimin doymasını beklerdik,eğer kalırsa bizde yemek yerdik. hayatım boyunca bu kadar büyük bir sofra hiç görmedim. size çok teşekkür ederim." dudaklarıma sıcak bir tebessüm yayıldı. "uzun zamandır hiç bu kadar mutlu olmamıştım. sizinle beraber yemek yiyebildiğim için onur duyuyorum efendim."
