DİLDÂR

10

🍂🍂🍂

Şairin dediği gibi;

"Bazen hayat yorar insanı,
Şarkılar yorar,
Beklemek yorar,
Özlemek yorar,
Affetmek yorar,
Hoş görmek yorar,
Boş vermek bile yorar,
Ve insan susar,
Her şeye herkese rağmen,
Elinden gelen tek şeyi yapar,
Bağıra bağıra susar."

Dizelerin her bir cümlesi adeta beni anlatıyordu. Son iki haftadır yaptığım tek şey susmaktı. Kimsenin mutluluğunu, sevincini bozmamak için derin bir sükut halindeydim. Belki de kendimden kaçıyordum duygularımdan. Korkaklık edip kendimi kandırıyordum bilmiyorum. Ancak bildiğim tek şey artık bu noktadan dönmezdi, mümkünatı yoktu olmazdı. Aşkımı, sevgimi, yıllarımı kalbime gömmekten başka çarem yoktu bu saatten sonra. Doğrusu buydu. Ama bu şekilde elim kolum bağlı kendime işkence edemezdim daha fazla. Sabrettiğimi düşünüyordum ama öyle ağır geliyordu ki kısa zamanda olanlar, gece başımı yastığa koyduğumda hissediyordum acısını, tıpkı uyuşukluğun etkisi geçince sızlayan diş misali kabre koymadan öldürüyordu sanki. Komik bir benzetme oldu belki ama hislerimi tam olarak buna benzetiyorum. Uyutmuyor, keşke ölsem de hissetmesem diye düşündürüyordu. Ama nasibe inanmaktan hiçbir zaman vazgeçmedim demek ki benim nasibim değilmiş böyle telkin ediyorum kendimi.
Artık bir karar verip harekete geçmenin vakti geldi de geçiyordu. İki haftadır yani İkra'yı Atakan'a istediğimiz günden beri düşünüyordum. O gün onların mutluluğunu, hayallerimin anbean bir film karesi gibi gözlerimin önünde gerçekleşmesini kalbimdeki hançer ve yüzümdeki tebessümle izlediğim an kararımı vermiştim; gidecektim. Her şeyden herkesten uzaklara gerekirse kalbimi de bırakarak gidecektim..
~~~~~~~~~~~~~
Nihai gün gelmişti. Gitme vaktiydi. Kafamda karar vermenin netliği, yüreğimde bunun huzuru vardı, belirsizlik ne zordu. Bir yanım hâlâ buruk olsa da ayaklarım yere daha sağlam basıyordu. Uzaklaşmak, biraz kendimle kalmak iyi gelecekti.
Son valizi de alıp aşağı indim. Aile üyelerim tam kadro kapıda dizilmiş beni bekliyordu. Geldiğimi gören annem dolu gözlerle bana bakıyordu. Çantayı bırakıp tebessümle ona yaklaştım ve hemen kollarımın arasına aldım.

"Aa sultanım ne bu hâl o kadar dedim sana asık surat yakışmıyor diye."
Koluma vurup konuştu.
"Sus deli oğlan. Benim yavrum gidiyor zil takıp oynayacak mıyım? Hem ne tatili bu, burada gidecek bir yer yok mu sanki?"

"Var tabi ama söyledim ya işlerim de var hem gören de temelli gidiyorum sanır anacım geleceğim inşaAllah. Hadi ver elini öpeyim" eğilip elini öptüm. Başımı kaldırınca boynuma sıkıca sarıldı güldüm ve kokusunu içime çektim iyice. Aile gibisi yoktu şükürler olsun.

"Hanım bir bırak oğlanı nefeslensin gören de Fizana gidiyor sanır alt tarafı birkaç saatlik yol" diye gülerek konuştu babam, annem hemen sitem pozisyonunu alıp babama döndü.

"Ne vurdumduymazsın sen bey evlat bu evlat!"
Onlar atışırken Atakan'a döndüm artık gitsem iyi olacaktı gittikçe zorlaşıyordu çünkü.
Gülen yüzü ama gözlerinden okunan hüzünle hemen konuştu.

"Ulan abi oldu mu evlilik yolunda olan bir kardeşin varken gitmek yazıyorum bunu bir kenara aynını yapacağım sana ona göre. Ama nişanda burada olursan affedebilirim." Güldüm.

"Gel buraya lan gel bir kardeşimiz var tabiki geleceğiz oğlum. Ama sen de yangından mal kaçırıyor gibi acele etme bekle bir zahmet yoksa gram altın takarım ona göre"

Hemen omuzumdan başını kaldırıp şaşkın gözlerle bakmaya başladı.

"Ney? Valla seni abilikten reddederim bilmiş ol gram altın ne yav"

"Hahaha bakacaz bakacaz hadi eyvAllah annemler sana emanet dikkat et"

"Aklın kalmasın o iş bende abim"
Son defa yine hepsine sarılıp arabama bindim. Babamın dediği gibi birkaç saatlikti yol. Her ne kadar uzaklara gitmek istesem de aklım burada kalacağı için yakın bir yer seçmiştim. İstikamet: Balıkesir..
~~~~~~~~~
İki saat sonunda nihayet varmıştım. Kalacağım evin olduğu sokağa gelip arabayı park ettim.
Tek dileğim buranın bana iyi gelmesi ve buruk çıktığım evime sevinçle dönebilmekti..