DİLDÂR

11

Yazardan

Yeni evinde yeni bir güne gözlerini açmıştı genç adam. İlk önce tavanla göz göze geldi. Bir süre boş boş izledi. Daha sonra düşünceler düştü birer birer zihnine. Olanlar, aldığı karar, geride bıraktıkları hiçbir tereddüt hissetmiyordu. Aksine günler sonra rahatlamıştı, nefes alıyordu. Ve yine günler sonra enerjik bir şekilde kalktı yatağından. Odasının camını açıp temiz havayı soludu derince. Hava çok güzeldi masmavi gökyüzü tüm ihtişamıyla göz kırpıyordu sanki genç adam'a. 'Ne olursa olsun umudunu kesme, her yeni gün yeni bir umut demek' diyordu sanki. Bu mesajı almışcasına tebessüm etti genç adam ve başını salladı. 'Evet dedi, kesmeyeceğim..'

~~~~~~~~~~~

Kendini olabildiğince iyi hissettikten sonra evde duramamış kahvaltıyı dışarıda yapmaya karar vermişti. Denize sıfır bir yere gelmiş şimdi de çayını yudumlayarak denizi izliyordu. Sevmişti burayı uğrak yeri de belli olmuştu böylece.
İkinci çayını isterken deniz seyrine geri döndü. Yaklaşık beş dakika sonra bir ses böldü bunu.

"Buyur Asaf bey çayınız"

Şaşkınlıkla döndü genç adam.
"Oo Mustafa amca. Sen burada nasıl?"

Sitemli şekilde başını salladı yaşlı adam.
"Mustafa amca ya hayırsız unuttun mu ben burada yaşıyorum ya. Geliyorsun ve bir şu ihtiyarı arayayım demiyorsun!"

Mahçup şekilde güldü genç adam. Mustafa amca babasının arkadaşıydı vaktiyle az aynı sofraya oturmamışlardı. Birkaç sene evvel emekli olup buraya taşınmış ufak bir büfe açmıştı kahvaltı üzerine. Yolları düştükçe gelirlerdi ama bu kez ne hikmetse unutmuştu tamamen. Bu yüzden mahçup hissediyordu. Ama burada görmeyi beklemiyordu. Ne işi vardı?

"Olur mu öyle şey ihtiyar. Unutur muyum ben hiç seni. Acele oldu bu kez dün geldim. Tamamen aklımdan çıkmış iş güçten akıl kalmadı bende."

Güldü ve omzunu sıvazladı genç adamı'ın. Fark etmişti gözlerinden okunuyordu yorgunluğu.

"Tamam tamam bu defalık affediyorum hadi. Kahvaltı yaptın mı bakayım sen?"

"Yaptım yaptım da senin burada ne işin var büfeye ne oldu?"

"Büfe burası işte. Büyüttük. İşler iyi gitti şükür büyütelim dedik."

"Bak şu işe hayırlı olsun. Bilerek gelsem anca bu kadar denk gelirdik."

Güldü yaşlı adam.
"Öyle öyle hadi otur bakalım çayın da soğudu bir kahve içelim seninle de anlat hele hangi rüzgar atmış seni buraya."

Başını salladı genç adam. İki kahve söyleyip uzun bir sohbete daldılar.

----------

"Öyle işte. Oğlanla kız da yardım ediyorlar yüküm hafifliyor çok bir şey kalmıyor zaten bana" bir saattir konuşuyorlardı neredeyse.

"İyi iyi tadını çıkar ihtiyar. Sık sık gelirim artık favori mekanım" dedi genç adam.

"Gel tabi eğer gelmezsen bir daha gözüme görünme zaten."

Güldü ve ayaklandı Asaf.

"Ahahaha yok yok merak etme. Hadi ben kaçayım evin ufak tefek eksikleri var daha."

Yaşlı adam da kalkıp elini omzuna attı.

"Tamam Asaf'ım ama eve de bekliyorum ona göre uğraşma yemekle falan."

"Allah razı olsun Mustafa amcam görüşürüz inşaAllah hadi seni tutmayayım müşteriler geliyor. Hayırlı işler" diyerek ayrıldı genç adam.

"Allah'a emanet oğlum."

~~~~~~~~~

Marketten evin tüm eksiklerini alarak çıktı Asaf ve arabasına geçti hemen yağmur başlamıştı ufaktan. Mis gibi toprak kokusunu içine çekerek kapıyı kapatıp yola çıktı. Yağmur gittikçe şiddetlenmiş camdan dışarıyı zor görüyordu. Neyseki evi yakın mesafedeydi, sokağa giriş yaptı ve park etti yağmur durmuştu bu esnada.

İnip bagaja yöneldi tam eşyaları alacakken bir ses duydu. Etrafa bakarken yolun karşısındaki anaokulundan geldiğini anladı. Bir grup çocuk ortalarında öğretmenleri şarkı söyleyerek dönüyorlardı. Öyle tatlı bir görüntüydü ki gülmeden edemedi. Çocukların bir anda 'öyretmenim' diye bağırarak öğretmenlerine sarılmaları gülüşünü iyice büyüttü. Öğretmenleri de önce şaşırmış sonra o da sıkıca sarılmıştı çok sevdiği öğrencilerine. Çok güzel bir görüntüydü. Çocukları çok severdi genç adam. Son kez bakıp arabaya geri döndü eşyaları alıp eve doğru ilerledi. Bir çift gözün kendisini takip ettiğini bilmeden...