Bugün yürüdüğümüz kaldırımlar seni sordu bana.
İzlemeye doyamadığımız deniz,
Yediğimiz simit,
Simitimizi yiyen martılar seni sordu bana.
İçtiğimiz çay, oturduğumuz bank seni sordu.
Cevap veremedim.
Çok üstüme geldiler.
"Gitti" diyemedim.
Galata kulesinin yanından geçmemeliydim
Seni sordu bana tüm kabadayılığıyla
"Gitti" diyemedim
Uçurtmalar seni sordu bana
"Senin ki nerede?" dedi.
"Uçurtmanın birine takıldı gitti" diyemedim.
Üsküdar seni sordu...
Kadıköy, eminönü, yeditepe,
İstanbul seni sordu da cevap veremedim.
Sonra ellerim sordu ellerini,
Gözlerim gözlerini,
Yalnızlık geldi dedi:
- Senin ki nerede?
Gittiğini söyleyemedim.
Bu sefer gitmez dediğim seni iddiaya koymuştum ben
İstanbul'a "Gitmez!" demiştim
Babam çok zorlamıştı;
"Sana kimse dayanamaz, gider" demişti.
Aklım hep gideceğinden yanaydı.
Ben ise "Benden başka yol bulamaz" derdim,
Meğersem hazırmış yolun.
Kendime soruyorum:
- Nerede benim ki?
Bir tek kendime söyleyebiliyorum:
-Gitti senin ki
