Bilmiyorum,
Bazen bir çocuk sesi bile hatırlatıyor seni bana.
Hayalimizdeki çocuğumuz geliyor gözümün önüne,
Sonra sen çağırıyorsun onu "yemek hazır" diye.
Oyuncaklarını dağıtmış etrafa.
"Sen zahmet etme" diyorum,
Ben topluyorum.
Yemekten sonra bir daha dağıtıyor.
Allah'tan babasına çekmemiş,
Arkadaşları var.
Biraz seni andırıyor bakışlardan
Ama benim kadar gıcık olmazsa iyi ileride.
"Ben nasıl oldum" sorularına daha başlamadı iyi ki.
Leylekler derdin sen, biliyorum.
Leylekler...
Nerede bu leylekler?
Biri de seni bana getirse keşke.
Kapımın önüne bıraksa.
"Al sana sevgilini getirdim" dese.
Ya da sen ayaklarınla gelsen bana.
Kalbinle gelsen.
Her şeyinle...
Ve hayaller de büyümese çocuğumuz.
Olmaz mı?
Ah bu leylekler...
Bu kaçıncı sonbahar?
Kaç keredir gidip geliyorlar.
Kaç keredir gidip geliyorlar ve sen kaç yıldır hiç kapımı çalmıyorsun.
Sevmek artık son baharda düşen bir yaprak olmuş.
Alıp yapıştıramıyorum dalına.
Çünkü binlercesi düşüyor yollarına.
Ah bu gözlediğim yolların.
Ne zaman geleceksin sevgilim?
Leylek gitmeden, son bahar gelmeden,
Her şeyinle gelsen diyorum bana.
Olmaz mı?
İlla bir son bahar daha bekletmen mi lazım?
Korkuyorum!
Leyleklerin nesli tükenecek diye.
Ve küresel ısınma sonbaharların içine edecek diye.
O zaman anlamayacaksın.
Hayalini kurduğumuz çocuğumuzun neden ağladığını.
Ben sana söyliyim mi?
"Annem gitti" diye ağlıyor.
"Annem gelsin" diye ağlıyor.
Gelmeyecek misin?
Ağlasın mı olma ihtimali olan ve asla olamayan evladımız?
