Rodzina Monet- historia Hailie.

XXIII

Zeszłam powoli na kolację.

Przez te dwie godziny, wszystkie resztki energii jakie miałam, magicznie zniknęły.
Nie miałam siły na nic. Na jedzenie, rozmawianie, czytanie czy oglądanie.

Usiadłam niechętnie przy stole. Na moim miejscu stała zrobiona owsianka, zapewne Eugenie zrobiła ją dla nas wszystkich.

W kuchni siedział też Vince. Robił, jak zwykle, coś na laptopie.

Nie chciałam jeść. Spróbowałam łyżkę, może dwie i już wiedziałam, że nie ma opcji, że zjem nawet połowę.

- Nie jestem głodna. - powiedziałam po chwili bezczynnego siedzenia.

- Musisz zjeść kolację.

- Nie mogę.

- Musisz, Hailie. Chociaż połowę.

- Nie dam rady.

- Hailie, nie dyskutuj proszę, tylko zacznij jeść.

Rzeczywiście nie miałam ochoty na dyskusję, ale zamiast zacząć jeść, wstałam od stołu.

- Hailie, w tej chwili wróć do stołu. - głos Vincenta był stanowczy, nie znoszący sprzeciwu.
No cóż, musi go dostać.

Zamknęłam drzwi pokoju na klucz.
Nie chciałam aby ktokolwiek zakłócał mi spokój. Byłam zmęczona, bolała mnie głowa i miałam dość wszystkiego.

Otworzyłam szufladę szafki nocnej i wyjęłam z niej zapalniczkę.
Odsłoniłam lekko uda i przyłożyłam ją do tylniej części.

1..2..3..4..

- Hailie? - w pokoju rozległ się głos Willa i pukanie do drzwi.

5..6..7..8..

Odsunęłam zapalniczkę i schowałam ją spowrotem do szafki. Zasłoniłam uda i usiadłam na łóżku.

- Co? - spytałam bez życia.

- Możesz otworzyć? Chciałbym z tobą porozmawiać, martwimy się.

- Mhm, nie. Nie mam sił rozmawiać. Chcę zostać sama. - dałam nacisk na ostatnie słowo.

- Malutka, to zajmie chwilę..

- Nie, Will. Proszę, cię, muszę pobyć sama, porozmawiam z tobą jutro.

Nie czekając na odpowiedź nałożyłam słuchawki i położyłam się na łóżku.
Zaczęła lecieć znana mi melodia, i tekst, który miał w sobie coś, gdy go słuchałam, czułam ukłucie w środku. Mianowicie była to piosenka "Hurt" Johnny'ego Cash.

I hurt myself today
To see if I still feel
I focus on the pain
The only thing that's real

The needle tears a hole
The old familiar sting
Try to kill it all away
But I remember everything

What have I become?
My sweetest friend
Everyone I know goes away
In the end
[...]

Przymknęłam oczy hamując łzy.
Kliknęłam pominięcie tego utworu.

[...]
*Come and take a walk on the wild side
Let me kiss you hard in the pouring rain
You like your girls insane, so (louder)
Choose your last words, this is the last time
'Cause you and I, we were born to die

Wyłączyłam muzykę. Nie miałam siły myśleć o tym wszystkim, a te piosenki mi o tym przypominały. Uczucia, śmierć bliskich. Miałam dość.

Zamknęłam oczy i zasypiałam z myślą, że chciałabym jutro się nie obudzić.