MY DEAR BODYGUARD •|• BxB •|•

13. bölüm

Gece vücüdumdan geçen ani ürperti yüzünden gözlerimi açtım.

Yanım boştu.

Yerimden doğruldum ve koltuğa baktım. Korel yoktu ve odamın camı açıktı.

Odama soğuk dolduğu için yerimden kalktım ve hızla camı kapattım.

Bu sırada evde tiz bir silah sesi yankılandı.

Ardından bir kere daha ve bir kere daha.

Yerimde kaskatı kesildim ve gözlerim dehşetle büyüdü.

Daha sonra cam kırılma sesi duyuldu.

Yerimde donup kaldım.

Merdivenlerde birinin ayak sesini duyunca irkildim ve kapıya koştum.

Ben kapıyı açamadan bir çığlık duydum.

"AMCA..."

Doğukan'ın sesiydi.

Hızla kapıyı açtım ve dışarı çıktım. Babamın odasından geliyordu sesler.

Ben oraya doğru yürürken biri beni durdurdu.

"Özgür dur yavrum..."

Gözleri dolmuş amcama baktım yutkunarak. Yaşlı gözleriyle gözlerimin içine bakıyordu ve kolumu sıkıca tutmuştu.

"Hayır..." dedim kafamı iki yana sallayarak. "Hayır..."

Tutuşundan kurtuldum ve içeri daldım.

İçerideki manzara dehşete düşmeme neden oldu. Babam kanlar içinde yatağında yatıyordu.

Doğukan elinde bez parçasıyla yaralarına bastırıyordu.

Çığlık attım.

"Özgür..." dedi Doğukan fısıldayarak ama ben onu duymuyordum.

Ellerimle ağzımı kapattım. Sarsak adımlarla babama doğru yürüdüm.

Yatağın yanında diz çöktüm ve elini tuttum.

"Baba..." dedim titreyen sesimle. "Baba aç gözlerini..."

Titreyen göz kapakları aralandı.

"Bebeğim..." dedi zarzor duyulan sesiyle.

"Baba..." hızla yerimde doğruldum. "Baba iyileşeceksin." dedim ellerini sıkıca tutarak.

"Ağlama bebeğim..." dedi hırıltılı sesiyle.

"Bırakma beni. Lütfen gitme."

Ellerini öptüm ve yanağıma yasladım.

"Bırakma beni..."

"Seni seviyorum oğlum... Seni..."

Cümlesini tamamlayamadan gözleri kapandı.

"Baba... Hayır baba... Bırakma beni. BABA..."

~~~

Şuan yoğun bakımın önünde çaresizce oturuyordum.

Bir kaç saat önce babam ameliyattan çıkmıştı.

Ameliyat çok zor geçmişti.

Kurşunların ikisi çıkarılmıştı ama biri hala vücudundaydı ve hep orda kalacaktı.

Çok riskli bir bölgede olduğu için doktorlar müdahale edememişti.

Şuan uyanmasını bekliyorduk.

Doktorlar eğer uyanmazsa bir daha uyanamayacağını söylüyordu.

Omzuma konulan elle düşüncelerimden sıyrıldım.

Gülnur yanıma oturdu ve sıkıca bana sarıldı.

Buna gerçekten ihtiyacım olduğu için ben de ona sarıldım.

"Baban iyileşecek Özgür." dedi sırtımı sıvazlayarak.

"Umarım Gülnur."

Çok geçmeden Doğukan da geldi ve diğer yanıma oturdu.

Perişan görünüyordu benim gibi.

"Aşkım ne oldu? Bir gelişme var mı?" diye sordu Gülnur.

Doğukan başını iki yana salladı.

"Hayır. Her kimse tek bir iz bırakmadan ortadan kayboldu."

"Kameralar." diye sordum gözlerimi silerek.

"Devre dışı. Kameralar da güvenlik sistemi de."

Dikkatle gözlerime baktı. Söylemek istediği bir şey varmış da söyleyemiyormuş gibi.

"Söyle Doğukan." dedim kararlı sert sesimle.

Sesli bir nefes verdi.

"Bunu ancak evin içinden yapmak mümkün Özgür. Sistemi bilen biri yapabilir bunu."

Gözlerimi kısarak ona baktım devam et dercesine.

"Ve Korel yok..."

Sanki kafamdan aşağı kaynar sular döküldü. Gözlerim irice açıldı.

Yapmış olamazdı değil mi?

Bana bunu yapmış olamazdı.

Beni kimsesiz bırakmaya çalışmazdı.

"O yapmış olamaz Doğukan... Hayır olamaz..." dedim kafamı iki yana sallayarak.

Ellerini omuzlarıma yerleştirdi.

"Nerede o zaman Özgür? Nerede? Babanın kasası boşaltılmış. Önemli dosyalar yok."

Sesini alçalttı.

"Polisin eline geçerse babanı ömür boyu hapiste tutmaya yetecek kadar önemli dosyalar yok."

Kafamı iki yana salladım.

"Hayır Doğukan. Hayır o bana bunu yapmaz, yapamaz..."

Doğukan ellerini omuzlarımdan çekti ve ayağa kalktı.

Yaşlı gözlerimle yüzüne baktım.

Yapmış olamaz değil mi..?

~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~

Hello bebeklerim. Nasılsınız bakalım? Profilimi de yeniledim bir kendime geldim. Hikaye ne şekil ilerleyecek acaba? Bakalım bakalım. Love y'all 🤎

~•~•~Elaine Laila Parker~•~•~

~•~•~26.02.2024~•~•~