Silent Shout - Chanmin

1.2 You And Me?☘◡̈

Beni evime bırakan Chan hyungun oteldeyken dediği aklıma geldi. Teşekkür edip arabadan indim ve evime çıktım. Anahtarım vardı. Derin bir nefes alıp kapıyı açtım. Saat 7.46'ydı. Babamın bu saatlerde hala uyuyor olması, epey rahat bir nefes almama sebep olmuştu. Okulun başlamasına daha 2 aydan fazla vardı ve ben babam tekrar gidene kadar onunla kalacaktım. Korku filmi gibi...

Gidip üzerimi değiştirdim ve babama kahvaltı hazırladım. Evde durmak istemiyordum, dışarıya çıkacaktım ve babama geldiğim zaman hesap verecektim. Hep öyle olmadı mı?

O sordu, cevapladım. O dövdü, sesimi çıkarmadım. O baskı uyguladı, içime kapandım. O bağırdı, korktum. O kızdı, ağladım. O utandı, kabullendim. O sövdü, kendimden utandım. O yaptı, herşeyi o yaptı. Ama ben acı çektim.

Cidden, suçum neydi benim..? Yaşamam mı, onun çocuğu olmam mı, yoksa cılız ve korkak olmam mı?

Hepsiydi.

Ceketimi aldım ve soğuk havanın yüzüme attığı tokatlara rağmen sahile gitmeye başladım. Biraz hava alıp yürümek, bana iyi gelecek tek şeydi artık. Gerçi babam uyandığında onu da yapamayacaktım.

Chan hyung, bana ev gibi davranmıştı ve şimdi o da yoktu. Sadece birkaç gün onu görmüştüm, ve bundan sonra belki de hiç görmeyecektim onu ve belki de hiç konuşmayacaktık. Belki de oda artık bana ezik gözüyle bakıyordu. Haklıydı da, eziktim

Sahile geldiğimde kayaların üstüne çıktım ve oturdum. Dalgalar serbestti, rüzgar serbestti. Ben neden değildim? Çünkü onların babası yoktu, onlar babaydı.

Birden kolumda hafif bir baskı hissedince hemen arkamı döndüm. Chan hyung bana bakıyordu, bana. Chan hyung. Bana bakıyordu. Bana..