"Neden? Neden bizden rahatsız oluyorsun?" sorduğu soruyla gülmemek için kendimi zor tuttum.
"Ben mi rahatsız oluyorum, bana kaba davranan senin çevren lütfen daha fazla konuşmayalım."
"Ben onlar gibi değilim, görmüyorsun beni çabalıyorum, beni duy...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hayat mucizelerle doluydu bunu görüp görememekte önemliydi tabi ama bazıları vardır mucizeler ona hiç uğramaz..
Oğuz'a uğramıştı.
Annesi daha çok ağlamaya başlarken Oğuz donmuş şekilde doktora bakıyordu, biran tereddüt etsem de elimin aldın da ki elini daha sıkı tutarken irkilip kızarmış gözleriyle bana döndü.
"Doğru duydum değil mi yani kardeşim iyileşecek?" Hızla kafamı sallarken zorla gülüp doktora döndü o zaman anladım karşılarında ağlamak istemiyordu kendini sıkıyordu. "Hemen başlaya biliriz-"
"Oğuzhan bey ilk önce rıza belge-" Oğuzhan da sabırsızca doktorun lafını kesti. "Hemen imza atayım tabi ki rızam var."
"18 yaşını geçmişsiniz gördüğüm kadarıyla, bir hafta sonunda nakili yapacağız etkilerini 10. günde belli etmeye başlayacaktır ama tedavi en az 1 ay sürer bu tamamen hastamızın bağışıklığına bağlı süreç biraz sabır gerektiriyor."
Bir süre daha süreç hakkında konuştuklarında Oğuzhan sekreterin getirdiği belgeleri imzaladıktan sonra biz odadan çıkmıştık, ben bile heyecandan yerimde duramazken Oğuzhan hızla bana dönüp sarıldığında ayaklarım yerden kesildi.
"Kurtulacak, yaşayacak Yaprak" Bir elimle omzundan destek alırken diğer elimi ensesinde ki kısa saçlarının üstüne yerleştirdim, bu benim için fazlasıyla cesaret gerektiren bir hareket olsa da şuan önemli olan oydu. Beni yere bırakıp geri çekildiğinde gözlerinin kızarmış olduğunu gördüm. "Kardeşim yaşayacak."
"Tabi ki yaşayacak o çok güçlü bir kız ve çok şanslı senin gibi bir abisi olduğu için." derin bir nefes alıp tüm cesaretimi toplayıp ellerimi yanaklarına yerleştirip yavaş yavaş çıkmaya başlayan sakallarını sevdim.
Benim için büyük bir adım dünya için küçük.
"Ağla içinde tutma olur mu gözlerinin içi kıpkırmızı oldu, mutluluktan olsa da ağla." Her zaman duygusal biri olmuştu ama sanki göz yaşlarını sadece bana gösteriyormuş gibi hissediyordum.
Oğuzhan beni tekrar kendine çekerken boynumda hissettiğim ıslaklıkla kollarımı beline dolayıp yanında olduğumu hissettirmek için sıkıca sarıldım ama sanki bu göz yaşları sadece kardeşi için değilmiş gibi içli ağlıyordu.
"Yüzüme bile bakmadı." Konu annesiydi. "Sanki ben onun çocuğu değilmişim gibi." tek yapabildiğim ona daha sıkı sarılmak olurken göz göze geldiğim Bülent amcayla beraber şaşırırken o oğlunu bu şekilde görmenin şokunu yaşıyordu.
Onları tek bırakmak için geri çekildiğimde daha babasını görmemiş olan Oğuzhan'ın yanaklarında ki yaşları silip gülümsedim o sırada Bülent amcanın sesini duyduk.
