"Neden? Neden bizden rahatsız oluyorsun?" sorduğu soruyla gülmemek için kendimi zor tuttum.
"Ben mi rahatsız oluyorum, bana kaba davranan senin çevren lütfen daha fazla konuşmayalım."
"Ben onlar gibi değilim, görmüyorsun beni çabalıyorum, beni duy...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
.
.
.
.
Hayat bir kere bile bana gülmemişti, hiç şikayet etmemiştim fakat kaç gece Allah'a beni yanına alması için yalvarmıştım bilmiyorum. İnanmak istiyordum bir gün mutlu olacağıma ama insan öleceğini hissedermiş ya sanki ölüm bana da çok uzak değilmiş gibi.
Oğuzhan yanımdan gittikten sonra lavaboya gitmek için sınıftan çıkmıştım fakat Naz ve arkasında ki kız grubu beni zorla müzik odasına getirmişlerdi. İstemediğim insanların temasıyla ve korkuyla kalbim korkuyla çarpmaya başlamıştı.
"Ov korktun mu, Oğuzhan'dan uzak duracaksın anladın mı beni!!" Onu onaylamadım çünkü Oğuzhan benden uzak durmazdı başta. "Cevap vermiyor birde şuna bakın, kızlar." Yanındaki iki kız bana yaklaştığında geriye gitmeye başladım ama zorla hırkamı çıkardıklarında sanki karşılarında çıplak kalmışım gibi kollarımda ki yaraları saklamaya çalışıyordum.
"Baksana Naz o adamın dediği doğruymuş" Ne duymuşlardı?, Kimden duymuşlardı? Oğuzhan duymasın ne duydularsa o da giderdi.
"Dedim kızım ben size asıl sessiz olandan korkacaksınız gerçekten babasıyla yatmış."
Etrafımda ki tüm sesler aniden kesilirken sanki beynim anlamış gibi o anları gözümün önüne getirdi.
"Ben yapmadım, ben yapmadım, ben bir şey yapmadım gerçekten!!"
Tüm kontrolümü kaybederken kendimi neyden koruduğumu bilmez şekilde bulduğum şeyleri onlara atmaya başlamıştım ama göz yaşlarımdan ve titreyen ellerimden doğru düzgün bir şeyi tutamıyordum bile.
"Yaprak! Sakin ol beni Tuğra! Ne yaptınız ona sen... sen nasıl bu kadar kötü biri olabiliyorsun!" Ellerimi kulaklarıma kapatırken kafamın içindekileri susturmak istiyordum. Ağlamam daha da şiddetlenirken onun sesini duydum.
"Yaprak, güzelim sakin ol." Onun sesiyle beraber tüm sesleri de duymamla kulaklarıma daha fazla bastırdım.
Duymasın Oğuzhan duymasın bunları.
.
.
Gözlerimi açtığımda ağrıyan gözlerimle bir süre daha uyumak istedim ama hiç uyanmamak üzere.
Zorla kalkıp abimin odasında ki banyo da yüzümü yıkayıp çıktığımda mutfaktan gelen seslerle abimin orda olduğunu anlayınca yavaşça oraya doğru ilerlediğim de gördüğüm kişiyle dondum. Onun görmemesi için arkamı dönüp gideceğim zaman sesini duydum.
"Yaprak"
Neden buradaydı, duymamış mıydı o dediklerini, sevmezdi ki zaten artık beni.
"Ben ben yapmadım gerçekten ne duyduğunu biliyorum ama-" Oğuzhan lafımı kesip yavaşça bana yaklaştı ve ellerimi tuttu.
