Artık kaçmak istemiyordum ama ireme ne olduğunu bulmalıydım bunları düşünürken onur
Arkadan elini kaldır ve bana yavaşça dön dedi onun dediğini yaptım yavaşça ve bıkınlık ile döndümArtık herşey bitmişti 3 haftadır polisten kaçıyordum ve suan iki tane cinayeten yargılanıyor dum artık istesemde kaçamam
Onur kelepçe takmasını beklerken kaç dedi şaşkın şaşkın bakışlarla onu izliyordum tekrardan kaç şimdi hapse giremezsin kaç ve aklındaki şeyi yap dedi aklımda hiç Bir şey yoktu aslında ama şuan düşünmezdim sadece dediği gibi koşmaya başladım
Bu gece kulübeye gitmedim korktuğumdan değil ama orada beni beklediklerini biliyordum bu geceyi sokakta geçirecektim
Gidip bir ağacın dibine oturdum ve gözlerimi hafifçe kapatmaya başladım ama birinin yanıma geldiğini hisetim gözlerimi açmadım sadece uyuma numarası yapmaya devam ettim
Gelen kişi yanıma oturdu ve ismin ne dedi bir şey demedim kim olduğunu bilmediğim ama kokusunun tanıdık olan birisiydi kokusu hoşuma gitmişti bu koku gül kurusu kokusuydu belkide en sevdiğim çiçek gül olduğu için kadar hoşuma gitmişti
Yarın yine gelicem burada beni bekle uyuyan Güzel dedi ve oradan uzaklaştı ayak sesleri kesilince gözlerimi hafifçe araladım bana kim uyuyan Güzel derdiki ve ilk defa iltifat almıştım ama
Bir sıkıntı vardı kim demişti niye demişti ve yarın onu burada bekleyecekmiydim bilmiyordum ama iltifat hoşuma gitmişti
Yüzümde istemsiz bir gülümseme vardı hayatımda ilk defa iltifat almıştım o anda yüzümdeki mutluluk silinmişti çünkü babam aklıma geldi
O polislere ne yapmayı düşünüyordu ve annem nasıl o haldeydi polislerin hiç mi gözüne çarpmadı annem uzun zaman sonra ilk defa beni korudu ve annemi ilk defa öyle gördüm
Neden ona karşı hiç üzüntü histemedim kalbim sanki konu annem ve babam olunca tamamen taşlaşıyordu
Artık kendimden bile korkuyordum sanki bende kalp Diye bir şey kalmamıştı umarım öyle dir yani kalbim umarım taşlaşmış tır o zaman kimse beni üzemez di bunları düşünürken uyuya kalmıştım
Uyandığımda Güneş daha yeni yeni doğuyordu
Bu iyi bir şeydi şimdi gidip kulübeye bakmam gerekiyordu umarım onu fark etmemiş olsunlar yoksa o kulübeyi öyle sağlam bırakacaklarını düşünmüyordum
Hızlı hızlı eve doğru yürüdüm eve yaklaştığımda kulübenin hayla yerinde durduğunu fark ettim yüzüme hafif bir gülümseme oluştu ve içimden en azından kulübeyi sökmemişler diye Kendi kendime kıkırdamaya başladım aynı şekilde
Kulübeye doğruda yürümeye devam ettim
ŞİMDİ OKUDUĞUN
GİZLİ YARALAR (DÜZENLENİYOR)
Документальная проза14 yaşında Diyarbakırdan bursaya taşınıp bütün ailesinin tek tek gözlerinin önünde ölüşünü izleyen ve bu hayta tek başına nasıl kalmak zorunda olupta nasıl tüm zorluklara göğüs germeye çalıştığını okuyacağız