En can yakan yara, gönül yarasıymış meğer. Sevdiği kızın başkasıyla evlendiğini gören Yiğit Ali, yaşadığı yeri terk ederek Ankara'ya gider. Yıllar geçer ve Yiğit Ali, başarılı bir yüzbaşı olur. Fakat gönül yarası bir türlü geçmez. Tam her şeyden umu...
"Çıkabilirsiniz." Dedim. Bu kadın odamdan niye çıkmıyordu?
"Mihriban öğle oldu uyanır mısın artık?"
Gözlerimi açtım. Rüyamda çok güzel bir odam vardı, bana ait çalışma masası vardı. Arkamda bayrak falan vardı.
"Off ne iş yaptığımı göremedim senin yüzünden." Dedim Işıl'a sessizce.
"Türkiye Büyük Millet Meclisi içtüzüğüne göre, yasama yılı hangi tarihte sonra erer?" Dedi. Beyin hücrelerim çalışmaya otuz saniye önce başlamıştı ve Işıl bana soru okuyordu. Işıl'a döndüm ve olabildiğince ters bakış attım. Bu bakışın adı, Gerçekten mi bakışıydı.
"Ebesinin doğduğu günde sona erer Işıl." Dedim. Telefondan çalışamıyorum diye kırtasiyeye gidip çıkmış sınav sorularının fotokopisinden defter yaptırtmıştı. Yattığı yerden soruları okumaya devam ediyordu. Ege ise ortamızda mışıl mışıl uyuyordu.
"Bu iğrenç espriyi ne sen yaptın ne de ben duydum Mihriban." Dedi.
Başıma dokundum, soğuktan saçlarım üşümüştü. Kalorifer çoktan sönmüş olmalıydı. "Sen ne zaman uyandın, saat kaç ki?" Dedim.
"55 dakika önce uyandım. Saat 8:55." Dedi. Çıkmış kaymakamlık sorularını okumaktan Ezel'in kör annesi Meliha'ya dönmüştü resmen.
"Helal kız sana." Dedi. Ona öpücük atıp yataktan çıktım. Ege'nin üzerini örtüp terliklerimi giydim.
"Hadi kahvaltı hazırlayalım. Ben kalorifere bakayım sen de çay suyu koy sonra çalışırız." Dedim. Dolaptan siyah kapüşonlu hırkamı alıp giydim. Fermuarı çekip başımı kapattım.
"Şu an acıktığımı fark ettim, hadi." Diyip o da kalktı. Pijamamı çıkartıp siyah Adidas eşofmanımı giydim. Ankara bebesine Adidas'tan başka eşofman yakışmazdı sonuçta. İçimdeki keleboşlar "He he aynen." Diyorlardı.
Çorabımı da giyip dışarı çıktım. Yüzüme çarpan soğuk havaya bakıp Elhamdülillah dedim. Evin hemen bitişiğinde olan ve ardiye görevi gören depoya girdim. Küçük pencereden gelen ışık içeriyi aydınlatıyordu. Odunların ilerisindeki kalorifer kazanının önünde durdum. Yakıt yok yazıyordu. Valla ben de yakıtım bitmiş gibi hissediyordum bazen.
