"İyi de nasıl olacak?" dedi Fahir. "Daha eleman arayışı bile yok ki müessesede!"
"Diyelim aramaya geçtiler, ben nasıl gireceğim işe?"
Haksız sayılmazdı. Ama ben bu ayrıntıları düşünmüştüm;
Önce küçük bir kötü PR operasyonu yapacaktım. Küçük ama etkili.
Müşteriler servisten yakınıp "ekibin yetmediği" algısını yayacaktı içeride.
Bedava yemeğe gönüllü birkaç kişi buldum. Siparişlerini verip hünerlerini sergilediler.
Şeytansıydı ama başka seçeneğim yoktu. "Hiçbir elemanı rencide etmeyin" diye tembih ettim özellikle. Çok geçmeden istediğim oldu...
Personel için ilan açtı kafe!
"Şimdi ne yapacağız?" dedi Fahir. Planın ikinci kısmını ona anlatmamıştım. İçeriye nasıl gireceğini soruyordu.
Yanıltıcı bir mail gönderdik önce kafenin açtığı başvuru adresine. Üzerindeki linke tıklayınca hesabı ele geçirdi Mahir.
Şu benim elektronikçi çocuk.
Gelen başvuruların bir kısmını sildi. İyi olanları. Bir kısmına da kafenin ağzından olumsuz geri dönüşler yazdı.
Evet bu biraz gaddarcaydı. Ama seçilecek elemanın Fahir olması ihtimalini şansa bırakamazdım.
Bir yandan Adnan'la akşam yemeklerimize devam ettik. Rutinim bozulup dikkat çekmesin diye.
Fahir ilk görüşmede işi aldı! "Ertesi gün başla" demişler. Kolay yürüdü plan ama birkaç eksiğim daha vardı...
YOU ARE READING
ZAMANSIZ
General FictionIşıklarda durmuş yeşilin yanmasını beklerken bir anda ilham geldi. "59 dakika" severlerin gözbebeği Neriman Ateş muhteşem bir macerayla geri dönmeliydi. İlk cümle, ilk paragraf derken eve geçip heyecanla yazdım eskizlerini. Sonrası hikayemi tamamla...
