Birkaç parça kıyafet alması gerekecekti. "Çok açılma ama kıyafetler benden!" dedim.
"Buluruz" dedi, hevesle; "Harika bir abiyecim var benim."
Pasajdaki butiklerden birini diyormuş, uygun fiyatlı. Fazlasına benim de gücüm yetmezdi zaten.
"Saç makyaj salonda çözeriz!" dedi. Dünden hazırdı hafiyelik yapmaya.
"Dur" dedim. "Anca hafta sonu sıra gelir sana".
Muhteşem bir azmi vardı. Benim aklımdaysa Şeniz'i aramak. Gittiği gibi telefona sarıldım.
Değişmemişti numarası. İlk çalışta açtı.
Hep meçhulü beklemek heyecan verir ya insana, bir anda çöktü sihir. Bitti yani.
"Gelemem" dedi çünkü Şeniz. "Çoktan elimi eteğimi çektim bu işlerden!"
Tıpkı gece uyumak için dönenirken aklımda kurduğum gibi.
Uzun uzun anlattım. "Kararlıyım" dedim. "Geri döneceğim. Kendi ekibimi yapıyorum. Yönetimde en az benim kadar güveneceğim bir sen varsın."
"Yok" dedi. "Üzgünüm ama yalnızsın!"
Aysel ne çabuk kabul etmişti oysa.
Kızamadım da. Kırıldım. Hissimin adını koyamadım daha doğrusu. Alındım. Bocaladım ya da.
Hani bir kararsızlık yaşayacağını bekliyordum da, bu kadar emin kestirip atacağını ummamıştım.
Çıkıp evden yürümeye başladım. Sahil tarafına.
YOU ARE READING
ZAMANSIZ
General FictionIşıklarda durmuş yeşilin yanmasını beklerken bir anda ilham geldi. "59 dakika" severlerin gözbebeği Neriman Ateş muhteşem bir macerayla geri dönmeliydi. İlk cümle, ilk paragraf derken eve geçip heyecanla yazdım eskizlerini. Sonrası hikayemi tamamla...
