Mavi Kulaklık

(10) BAŞLANGIÇ

HELLO CANLARR.

 NASILSINIZ, UMARIM İYİSİNİZDİRRR:)

BU BÖLÜM NEHARIN BAŞDAN DOĞUŞU GİBİ BİRŞEY OLDU. TABİİ GEÇMİŞİNDEN TAMAMEN ARINAMAZ AMA EN AZINDAN DENEMEYE ÇALIŞACAK. BİR NEBZEDE OLSA  MUTLU OLMAYA ÇALIŞACAK. DAHA FAZLA SPOİ VERMEYEYİM HEMEN OKUMAYA KOŞUN. KEYİFLİ OKUMALARR💙

Herkesin bir sona ihtiyacı vardır, yeniden başlamak için...

______

Gözlerimi araladığım da, kollarımı iki yana açıp esneyerek günü selamlıyormuş gibi kollarımı bir o yana bir bu yana götürüp getirdim. Çevik bir şekilde yataktan zıplayarak hızlıca lavaboya ilerledim. Ellerimi ve yüzümü yıkadıktan sonra havluyla kuruladım ve aynadan kendimi izlemeye koyuldum. Eskiden soluk beyaz tenim vardı, şuan ise daha iyi görünüyordu. Gözlerim önceden hep yorgun bakardı bu sefer ışık saçıyordu. Dün kamptan döndüğümüz gibi direkt uyumuştum. Ve çok düşünmüştüm. Öyle ki bu kararı almıştım. Artık alışmam lazımdı tüm olanlara. Geçmişi bir daha açılmamak üzere kapatmalıydım. Geleceğime odaklanmalıydım. Kesinlikle böyle yapmalıydım. Bunun başka türlü çözümü yoktu. 

Bugün yeni bir başlangıçtı. Fazlası değil.

Arkamdaki dolaba uzanarak kapağını açtım ve hiç kullanılmamış bir ton bakım malzemesiyle burun buruna geldim. Annem kendine alırken bana da alırdı sürekli. Hoş, şimdi işimi görürlerdi. Rastgele bir yüz maskesini aldım, üstünde yazanlara kısaca bir göz attığımda on beş dakika boyunca yüzümde kalması gerektiği yazıyordu. Hemen paketi yırtıp maskeyi yüzüme koyduğum da hafif soğukluk hissetmiştim. Aynada maskeyi güzelce yapıştırdığım dan emin olduğumda yüzüme memnum bir ifade yayıldığında neşeyle bağırıp şarkı söyleyerek alt kata indim. Mutfağa ilerlediğimde Alazla benim ağızımdan minik tez bir çığlık döküldü.

"NİYE BAĞRIYORSUN ALAZ!"

"ASIL SEN NİYE CİN GİBİ ORTALIKLARDA GEZİNİYORSUN!" dediğinde yüzümde beyaz maske olduğunu hatırladım. Ve hak da verdim. Daha sonra daha sakin bir ses tonuyla devam etti "Aklım çıktı kızım." göz devirerek bende sakin bir şekilde cevabını yanıtladım "Abartma be. Üzgünüm bundan sonra hep böyle göreceksin. Yüzüm çökmüş be. Çıkıp ta demiyorsun ki abla kendine çeki düzen ver diye." dediğimde göz devirme sırası ondaydı. Tam azını açmış konuşacakken salonda yankılanan topuklu sesiyle sustu. Alazla gözlerimiz kesiştiğinde ikimizin de gözlerinde geçen tek bir ifade vardı. "Sıçtık."

"BEN SİZE DEMEDİM Mİ PAZAR SABAHLARI UYKU SAATİM VAR. ONU BÖLMEYECEKSİNİZ DİYE!."  Sırtım anneme dönük olduğu için ifadesini göremiyordum fakat az çok da tahmin edebiliyordum. Yavaş yavaş teslim olurmuşçasına o an sanki ağır çekimde gerçekleşiyormuş gibi arkama döndüm. Arkamı döndüğümde annemin gözlerindeki o bıkkın ve kızgın ifadeyi görmeden dağılmıştı. Annemin gözlerine odaklandığımda, o an sanki gözleri titremişti. Yada ben öyle görmüştüm. Çatık kaşlarla bakışımı sürdürürken annemin ağızından fısıltı şeklinde ismim döküldüğünde, işte o zaman anlamıştım. Şaşırmıştı tabii. Daha fazla duygusal ortam olmadan dağıtmaya çalışmak için konuştum. "Bakma öyle anne, yüzüm solmuş, göz altlarım çökmüş resmen. Hiçte uyarmıyorsun aşk olsun." dediğimde şaşkınlığı kat ve kat artıyorken gizlemeye çalıştı bunu. Gizledi de. Annem diye demiyorum ama duygularını çok iyi yönetirdi. Kollarımı kocaman açarak anneme sarıldım. Oda kollarını belime doladığında yüzümde maske olduğundan saçlarımdan öptü. Arkamdan Alaz da geldiğinde kollarını hem anneme hem de bana sardı. "Artık mutlu olalım. "Sesim hiç olmadığı kadar pürüzsüz çıkmıştı. Bu bir emir değildi, bu bir istekti. "Olacağız"  Alazdan çıkan ses ise istekten daha çok uzaktaydı. Bu bir emirdi. Emir de demiri keserdi.