Claimed By Successor (MONTEGUADO'S HEIR #1)

Chapter 04

Nakahiga lang ako sa malambot na kama. Ang buong katawan ko ay namamanhid. Walang lakas na loob para bumangon. Sinusulyapan ko lang ang wall clock.  Mabuti na lang at walang nagtangkang pumasok. Kahit na inilocked ko yun, alam kong may spare key sila sa bawat kwarto.

Huminga ako ng malalim at tumagilid ng higa. I'm just too tired, wala pa akong kain. Iniisip ko kung ano ang sunod na ginawa ng mga tauhan ni Yusei sa kawawang katawan ng lalaki. Did they give him a proper burial? Or even tell the man's family about what happened?

I'm still analyzing it when I heard the door open. Buong lakas akong bumangon at nilingon siya. Ganun pa rin ang suot niya. Dahan-dahan siyang naglakad at sumampa sa kama. I tried my best not to shout at him. Nandidiri ako sa ginawa niya.

"Nastya..." tawag niya.

"Don't you dare call me by my name." I gave him a glare.

Mabilis kong tinakpan ang sarili ng kumot. I don't want to talk to him. Mas mabuti pang umalis siya. O di kaya maghanap ng taong sasabay sa kawalang hiya niya.

"You don't have to worry about him. He's resting now." kalmado niyang sabi.

"Oh yeah? Because you killed him. You ended his life without mercy!" galit kong sabi.

I heard him sighed. Tinignan ko ang pwesto niya. Nakikita ko ang shadow niya. I gulped. Pumikit ako, hoping he'll get out and give me peace but looks like heaven doesn't want to help me. A pulled full of forced lift my blanket. Napaupo ako.

"Take that back.." aniya.

"Bakit? Totoo naman yung sinasabi ko! " sigaw ko sa pagmumukha niya.

He looked away and swallowed hard. Binalik niya ang tingin sakin. The way he stared at me feels so different. Kalmado na ang mukha niya but somehow I can feel his sincerity.

Napahiyaw ako ng hilahin niya ako sa hita niya,paharap sakanya. My hands formed into rock as I put them on his hard chest. He took a deep breath.

"Punch me, all you want. Ilabas mo sakin ang galit mo. Hindi kita pipigilan. Just release everything so that I can face you fully..." paos niyang sabi.

I blinked twice. Pinoproseso ko ang lahat ng sinabi niya. Hindi ko gustong maniwala pero ramdam ko pagiging totoo niya. Lumunok ako at tinignan siya ng masama. Gusto ko lang makita sa mga mata niya kung talaga bang sincere siya.

"H-Hindi mo'ko paparusahan?" tanong ko pa.

"What kind of punishment are you talking about?" kumunot ang noo niya.

"Like, you'll make me starve and lock me up."

"I won't do that. Sige na, magsimula ka na"

Humugot ako ng malalim na hininga. I first slapped him but not too hard. Kinagat ko ang sariling labi habang hinihintay ang magiging reaksyon niya, pero wala eh. He just looked at me.

I closed my eyes. Inaalala ko yung mga taong nawala dahil sakanya. Ang mga inosenteng buhay na walang hiningi kundi ang maging malaya, pero ng dahil sakanya ay nawala yun. Unti-unting bumibigat ang pakiramdam ko na para akong sinasakal. I witnessed all the killings.

Ang pagod kong mata ay unti-unting namamasa. Sa pagmulat ko ay pinaulanan ko na siya ng suntok. Sa mukha,dibdib at sa braso niya. Muli ay rumagasa ang luha ko sa sakit.

At ng manghina ay bumagsak ako sa balikat niya. I kept on sobbing while leaning against him. Nararamdaman ko naman ang pag-gapang ng kamay niya sa likod ko.