YAKARIŞ

15. BÖLÜM

Keyifli okumalar..

Duyurular için takip edebilirsiniz.

Benim şimdi anneme sarılıp bu yaşananları anlatmam lazımdı.

Annem kalp krizi geçirmişti.

Her şeyi öğrendikten sonra kalp krizi geçirmişti.

Beni, hepimizi yıkacak haberi duyacağımızı bilmeden Kıraç amcanın arabasıyla hastaneye gidiyorduk.

                                 ***********

Ameliyathanenin kapısının önüne oturup dizlerimi kendime çekmiştim. Kollarımı bacaklarıma sarmış, başım diz kapaklarımda olacak şekilde duruyordum.

Tüm ısrarlara rağmen üç buçuk ya da dört saattir buradan kalkmamıştım. Pozisyon değiştirmeyi geç, kıpırdamamıştım bile.

Can'da yanımda oturmuş gelen gidenle benim yerime konuşuyordu.

Babam bir saniye oturmadan annemi ayakta bekliyordu. Abimde karşı koltuklara oturmuş yerinden kalkmadan yere bakıyordu. Yanında ki Ateş'le beraber.

Kıraç amca babama destek olurken Ateş'in de  abime destek olması lazımdı ama ağzını bıçak açmamıştı.

Yıkmıştım onu. Bunu istemişti ve olmuştu.

İkisini de mahvetmiştim ama asıl mahvolanın ben olduğumu yeni yeni anlıyordum.

Kalbim sıkışmaya devam ederken kolum ve bacaklarım uyuşsada kıpırdamadım.

Annem çıkana kadar kıpırdamayacaktım.

Omzuma dokunan ve önüme diz çöken babamla baktığım yere bakmaya devam ettim.

Babam saçlarımı okşayıp çenemi tuttuğunda gözümden bir damla yaş tekrar akmıştı.

Geldiğimden beri ağlıyordum daha on dakika önce susmuştum ama babam yanıma gelince tekrar sesli bir şekilde ağlamaya başlamıştım.

Ablam burada değildi.

Babam onunla ne konuşmuştu bilmiyorum ama o yanımızda beklemiyordu. Hastanede olduğunu biliyordum ama.

"Yerden kalk." Dedi çatallı ve boğuk sesiyle.

Yine tepki vermedim.

Babam ellerimi bacaklarımdan ayırmaya çalıştı ama kendimi iyice sıktım.

"Efsun.!"

"Tamam Cihan annesi çıkınca kalkar kötü zaten karışma." Kıraç amcanın sesiyle babam sıkıntılı bir nefes verip yanımdan kalkmıştı.

"Şundan bir yudum al." Can'ı herkes duyuyordu ama ben yine tepki vermedim.

Artık ağlamadan gözümden yaşlar akıyordu. Dümdüz durduğum halde ağlıyordum.

Annem ölecek miydi.

Bir daha sarılamayacak mıydım ona.

Aldığım nefes ciğerlerime ulaşmadığında kollarımı birbirinden çözüp ellerimi yere koyduğumda tekrar nefesim daralarak ağlamaya başladığımda babam tekrar önüme eğilip saçlarımı yüzümden çekmeye çalıştı.

Yolarak açmıştım topuz olan saçlarımı.

"Baba, annem ölecek mi.?" Hıçkırarak ağladım soruyu sorduktan sonra.

Can arkadan sarıldığında ben kendimi kaybetmiş gibi ağlıyordum.

"Bir şey yap.!" Bağırmıştım babama.