YAKARIŞ

23. BÖLÜM

İyi okumalar.

Duyurular için buradan veya instagramdan takip edebilirsiniz...

Üç kişilik bir aileydik biz. Bunlar yaşanmasaydı hep böyle olacaktık.

Yol bitene kadar ne o ne de ben konuşmuştuk. Sadece Duru'nun çığlık sesleri vardı.

Arada arkama dönüp kızımı öptükten sonra tekrar sessiz bir şekilde yolun bitmesini bekliyordum.

Araba durduğunda önünde durduğumuz rezidansa şaşkınlıkla bakarken Ateş arabadan inmişti bile.

Onun evine gelmiştik.

Burada mı konuşacaktık.?

*******************

Asansör durduğunda derin derin nefesler alıyordum.

Yürümeye başladığımda baba kız arkamda kalmıştı. Ezbere bildiğim kapının önüne geldiğimde Ateş'i bekledim. Duru'yu öpe öpe arkadan geliyordu.

"Cebimden anahtarı alır mısın.?"

Dediği yerine kollarımı Duru'ya uzattım. Gülerek kucağıma gelmişti.

Ateş nefesini vererek kapıyı açtığında eliyle geçmem için işaret yapıp Duru'yu tekrar kucağına aldı.

Duru kuş bu durumdan çok memnundu.

Bir annesine bir babasına gitmek onu sadece güldürüyordu.

Adımlarım titreye titreye içeriye geçtiğimde gözüme çarpan ilk şey kapının yan tarafında olan aynanın üzerindeki makyaj malzemeleriydi.

Ateş'e baktım şaşkınlıkla.

Benim eşyalarım bıraktığım gibi duruyordu.

Ateş bakışlarını kaçırdığında salona doğru yürüdüm. Koltuğun üstünde hırkam ve her zaman kendime sardığım battaniyem duruyordu.

Bıraktığım gibi duruyordu.

"Nasıl." Dedim şaşkınlıkla.

O bir şey demeden kızıyla beraber yanımdan geçip gitmişti.

Her yere baktım. Hiçbir şey değişmemişti.

Sağ taraftaki merdivenlere yönelip yatak odasına çıktım. Yatak odamıza.

Ellerim titreyerek kapıyı açtığımda ağlamak üzereydim.

Dolapların kapaklarını açtım.

Hiçbir şeyime dokunmamıştı. Ev pırıl pırıldı ama eşyaların yerleri değişmemişti. Bıraktığım gibi duruyordu hepsi.

Yan taraftaki odaya girdim.

Orada da bir kaç eşyam aynı şekilde duruyordu.

Dokunmamış mıydı.?

Atmamış mıydı eşyalarımı.?