Toen ik je voor het eerst zag/ ft. bankzitters

H35

Ik word wakker in een bed. Ik kijk om me heen, oh dit is Matts kamer. Ik ga voorzichtig zitten. Hij ligt op de vloer met een kussen en dekbed. Lief van hem dat hij mij in bed laat liggen. Ik sta op en loop naar beneden. Ik ga echt geen moeite doen om mezelf klaar te maken, ik zie er toch niet uit of het nou met make-up of zonder is. Ik loop zacht de trap af en ga op de bank zitten. Ja en nu? Ik zie een boekje op de kast tafel liggen en ik kijk of er iets in geschreven is. Dat is niet zo dus ik pak een pen en begin te schrijven. Ik schrijf mijn hele leven op van begin tot einde. Misschien helpt dit wat met mijn angst en onzekerheid. Helemaal achterin maak ik een lijstje met hoe vaak ik al een poging heb gedaan. Het zijn er inmiddels 5. Ik zet 5 lijntjes naast elkaar en dan sluit ik het boekje. Ik heb echt teveel bladzijdes geschreven, ook heb ik alles in mijn diepste gevoelens geschreven. Als iemand het vind, wil ik dat alleen Matthy het leest. Wacht dat kan ik er beter opzetten. Ik zet op de kaft: "Als je dit vind, geef het aan Matthy en open het niet." Zo dat is ook geregeld. Ik leg het weer op dezelfde plek neer. Ik begin weer te twijfelen. Mocht dit wel? Was dit wel een goed idee? Hadden ze het niet ergens anders voor nodig? Was het niet van iemand anders van de jongens? Had 1 van hun misschien het zelfde idee net als mij, en heb ik het nu verpest? Zo ga ik nog wel een tijdje door. Ik ga op de bank zitten en buig mijn hoofd. Waarom kan ik nooit normaal doen? Waarom kan niemand het met mij uithouden? Waarom moest nou net mijn moeder dood gaan? Waarom moest Milo vreemd gaan? Waarom, waarom, waarom? Ik begin aan mijn vingers te peuteren, maar dat ene stemmetje blijft maar doorgaan. "Kijk naar jezelf, moet je niet walgen? Nee je bent niet goed genoeg om van gehouden te worden. Kijk naar Noah en Milo, ze hebben nooit van je gehouden. Kijk naar je buik, zie je al dat vet? Dat is je eigen dikke vette schuld. Jij vreet zo veel." Ik word misselijk. Ik kijk naar mezelf, misschien heeft het stemmetje wel gelijk. Misschien ben ik wel niets waard. Het stemmetje blijft maar doorpraten en ik hoor het allemaal aan. Nog steeds is er niemand beneden. Zal ik? Waarom ook niet, ik ben toch niet goed genoeg. Ik sta op en loop naar de keuken. Ik pak een aardappelschilmesje en dan loop ik naar de wc. Ik sluit mezelf op en begin over mijn polsen heen te snijden. Het bloed vloeit eruit, en ik bedwing het met wat wc-papier. Ik ga nog wat verder door tot ongeveer mijn bicep. Dan is het stemmetje weg en trek ik alle doekjes met bloed door. Ik blijf nog even zitten tot alle wondjes gestopt zijn met bloeden. Daarna doe ik het slot weer open doe de deur open. Ik kijk voorzichtig om me heen, om te zien of er niemand in de woonkamer is. Koen is beneden, shit hoe ga ik hier onder vandaan komen. Ik stop het mesje onder mijn mouw en loop alsof er niks gebeurd is naar de keuken. "Wat ga je doen?" "Oh ik was bezig met de afwas, maar ik moest even naar de wc." "Oh oke, zeg maar wanneer je hulp nodig hebt." "Doe ik." Ik was het mesje af en leg het weer terug in de la. De vaat van gisteren staat er nog dus ik besluit die ook maar gelijk te doen zodat het niet opvalt. Ik was alles af en doe nog wat pleisters op de wondjes die nog dun zijn. Ik loop weer terug naar de kamer en Koen zit er nog steeds. Ik ga naast hem op de bank zitten en ik hoor een wc doortrekken. Zal Matt wel zijn. "Is dat Matt?" vraag ik om de stilte te verbreken. "Ja die is ook al wakker." Ik knik en ik zet de televisie aan. Ik ga een beetje door de zenders heen, maar ik vind niks bijzonders. "Vind je het goed als ik mijn serie aanzet?" "Ja mij prima." Ik open Netflix en koppel mijn telefoon met de televisie. Zo kan ik precies verder kijken waar ik was gebleven. Ik zit er net lekker in als de deur open gaat. Het is Matthy. "Goedemorgen Matt." zeg ik. Ik kijk naar zijn gezicht en zie hem naar me kijken. Ik zie dat er wat is. "Wat is er Matt?" "Nee niks." Hij seint dat ik naar de keuken moet komen. Ik knik en zet mijn serie op pauze. "Even Matt helpen met zijn ontbijt." zeg ik tegen Koen. Ik loop naar de keuken en ga op het aanrecht zitten. Hij doet de deur achter zich dicht. "Beloof me dat je eerlijk blijft." "Beloofd." "Wat heb je op de wc uitgespookt?" "W-wat?" "Eerlijk blijven, en ik ben niet boos op je." Hoe weet hij dat? Ik zucht. Ik trek de la weer open en haal het mesje tevoorschijn. Ik houd het in de lucht en laat het aan hem zien. "Dus je hebt jezelf daarmee verwond?" Ik knik. "Ik dacht het al, er lag een doekje met bloed op de vloer." "Oh.." "Hey ik ben echt niet boos op je, maar kun je me misschien vertellen waarom?" "Gewoon die stomme stem in mijn hoofd." zeg ik met mijn hoofd naar beneden. Hij tilt mijn hoofd op met zijn hand en dwingt me om hem aan te kijken. "Je hebt een stem in je hoofd die je daartoe dwingt?" Ik knik weer. "Heb je dat vaak?" "Ja, zoals vanochtend." "Wat zegt ie dan?" "Dat ik niks waard ben, te dik ben, niet genoeg om van gehouden te worden, enzovoorts." Hij kijkt me aan met een bezorgde blik. "Weet je zeker dat je geen hulp nodig hebt?" "Hoe bedoel je?" "Gewoon therapie." "Nee, heb ik wel vaker last van gehad." "Jade, dit kunnen symptomen zijn van dwang." Ik kijk hem aan. "Dwang? Wat is dat?" "Een stem die je dwingt om dingen te doen, en dat kan best heftig zijn." Ik knik dat lijkt wel erg veel op mijn eigen leven. "Je moet weten dat ik echt niet boos op je ben en dat ik er altijd voor je wil zijn als je dat nodig hebt." "Ja dat weet ik wel." "Wil je dan proberen als je op het punt staat tot, naar me toe komen?" "Ik zal het proberen." Ik sta op en loop naar hem toe. Ik sla mijn armen om me heen. "Je bent echt lief Matt." Hij slaat ook zijn armen om me heen. "Wist ik al." "Meneers ego word weer groot hoor." Ik kijk hem lachend aan. Zo dat is lang geleden.

                  ~1164 woorden~

Dat einde is wel echt cuteeeee.
Laat een sterretje achter als je dit deel leuk vond.

Doei doei!❤️