Odamın kapısı yavaşça aralandı ve içeriye annem girdi. Babam zaten evde yoktu,Ankara'ya gitmişti iş için.
Annem hızla elime bakıp yanıma yaklaştı. Elime hafifçe dokuntuğunda, seslice inledim.
Annem birşeyleri anlamış gibi hiç ne olduğunu sormadı. Beni mutfağa götürdü ve ecza çantasından krem,sargı bezi aldı.
Yanıma oturdu ve elime bir buz verip koymamı istedi. Dediğini yaptım. Gözlerini benden çekmiyordu, ben ise onun yüzüne bakamıyordum.
Buzu yavaşça elimden çekti ve buzluğa kaldırdı. Kremi eline aldı, sağ elimi yavaşça kaldırıp kremi sürmeye başladı.
Dişlerimi sıkıp gözlerimi yumdum. Gözlerimin önüne yine Ediz'in onu öptüğü geldi ve gözlerimi hızla açtım.
Annemse bana dikkatlice bakıyordu. Niye bu kadar takmıştım ki? Gerçek bile değildi
'Ama birgün gerçek olacak!'
Diye bağıran iç sesime bir küfür savurdum. Tamam belki haklıydı... Ama düşüncesi beni boğuyordu...
Annem elimi yavaşça sardı ve masaya bıraktı. Kremi kaldırıp yanıma oturdu ve bana bakmaya devam etti.
Annem... Seray Atan... Hep beni düşünen, tek çocuk olduğum için hep üstüme düşen annem... Onu çok seviyordum. Halimden anlıyordu. Hatta bence Ediz olayını çözmüştü.
O yüzden de elim olayını kurcalamıyordu. Çünkü biliyordu.
"Kızacaksan kız anne. Yeterki öyle bakma."
Dedim kafamı ona çevirip. O ise ondan beklemediğim bir şey yapıp beni kendine çekip sıkıca sarıldı.
"Desteğe ihtiyacın var..."
Ah hayır bunun anlamını biliyordum ben. Hızlıca ondan ayrılıp ayağa kalktım. Kaşlarımı çatıp konuşmaya başladım.
"Ben deli falan değilim! Ben o saçma sapan yere gitmeyeceğim. Ben normalim tamam mı! Deli falan değilim!"
Hızla odama ilerledim ve kapıyı kilitleyip gözyaşlarımı tekrar serbest bıraktım...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Çocukluk Aşkım -ASKIDA-
No FicciónO'nu ilk gördüğüm anda kalbim teklemişti... Oysa daha 6 yaşındaydım... Yıllar geçince, biraz daha büyüyünce adını koymuştum onun. Çocukluk Aşkım'dı O benim. Ve galiba hep öyle kalacaktı...
