SÜSEN ÇİÇEĞİ

"İris"

Merhaba ❤️
Bol aksiyonlu bir bölümle karşınızdayım. İyi okumalar❤️

Kendimi öyle yalnız, öyle karamsar ve şanssız hissediyorum ki, ne yapsam hiçbir şey istediğim gibi olmayacak gibi. Hiçbir şeyden zevk alamıyorum.

Arkadaşım hatta bu yüzden çevrem  bile yok.

Hiç kimse beni anlamıyor ve doğrusunu söylemek gerekirse, eğer kimse beni sevmiyor gibi hissediyorum. Hatta doğum günümden bu güne kadar duyduğum sesler bile yalnızlıktan dolayı olmuş olabilir.

Kaç kere uyuyup uyandım.

Kaç kere bir aptal gibi kendi kendime konuştum.

Hiçbir ses yok... ve sonrasında kendimden utandım...

belki de kimsem yok diye, ve her ne kadar kabul etmek istemesem de, psikolojim bozuk olduğu için bile bu hale gelmiş olabilirim.

Böyle düşüne düşüne, evin içinde geze geze saat yine akşamı buldu. Biri beni uzaktan izlese gerçekten kimi kimsem yokmuş gibi düşünür.

Tam bu anda bir şimşek çaktı ve ben sıçrayarak yataktan kalktım. Arkamı döndüm ve yağmurun yağışını izledim. Yağmurun yağdığını bile düşünmekten fark edememişim.

Camı açıp derin bir nefes alıp gözlerimi kapattım. Ve içimden her şeyin çok güzel olacağını söyledim.

Camı kapatıp kendime bir kahve yaptım. Yağmurun yağışı bitmeden kendime bir kahve daha yaptım. Elimde kahve, gözlerim dışarıda o kadar huzurluyum ki şu an. Keşke hep böyle olsa. Keşke her yer hep böyle güzel koksa.

Tam o sırada telefonumun çalmasıyla tüm düşüncelerim yok oldu.

En sevdiğim kuzenim arıyor...

Bakmayın böyle yazdığıma, kendisi kendini bu şekilde kaydetti.

İçimden bıkmışçasına derin bir nefes alıp telefonu açtım.

"Efendim."

"Naber Süsen?"

"İyi sen? (O kadar soğukça konuştum ki, pişmanlık duydum)"

"Neyin var senin?"

"Bilmiyorum, keyifsizim nedense."

"Oh, süper o zaman hazır ol."

"Ne oldu?"

"Biz geliyoruz, yani saat geç ama çok da geç değil, gelelim mi?"

"Siz kimsiniz ki ?"

"Ben ve arkadaşlarım, hem senin için de değişiklik olur."

"Tamam, olur buyrun gelin."

Telefonu kapar kapamaz ilk işim anneme mesaj atmak oldu. Evet, biz annemle aynı evin içinde mesajlaşıyoruz ve mesajlaşmaya da bayılıyoruz.

Anneme kuzenim ve arkadaşlarının geleceğini haber verip sonrasında üzerimi değiştirdim ve aynada kendime tekrar baktım.

Bu sefer donuktum... sanki bir şey olmasını istiyor gibiydim.

Belki de ne istediğimi biliyordum ama kabul edemediğim için söyleyemiyordum. Hayır süsen hayır! O sesi tekrar duymak istemiyorsun.

Kapının çalmasıyla kendi iç sesimle kavga edişim son buldu. Hızla kendime gelip kapıyı açmaya gittim... kapıyı açar açmaz herkesin hep bir ağızdan "selam," demesine gülümsedim. Kuzenimle birlikte 2 kız 2 erkekler.

Keşke erkek geleceğini haber verseydi diye içimden kuzenime saydırıp, dışarıdan aldıkları atıştırmalıkları ellerinden alıp mutfağa giderken kuzenime "odama geçelim," dedim. Kuzenim de arkadaşlarını odama doğru yönlendirirken tabakları hazırlayıp içeri geçtim.