SÜSEN ÇİÇEĞİ

"kapıyı açma"

Gittiler..

Beni tek başıma çaresizce bırakıp gittiler.

Ben şimdi ne yapacağım, Kime güveneceğim? Kimsesiz kaldım. Artık kimsem yok.

Notun elimden kayıp gidişiyle  gözyaşlarımın akıp düşmesini izledim. Şimdi ne yapacağım tek başıma, beni neler bekliyor?
Telefonun çalışını bile ağlamaktan fark edemedim. Israrla telefonum çaldı. Arayan kişi her kimse eğer defalarca aradı. Ağlamaktan dolmuş gözlerimle telefonun ekranına baktım. Zehra arıyordu beni.

"Süsen"

Hic birsey diyemedim. Ağlayışımla  cevap verebilirim ona sadece. Ağlamaktan konuşamıyordum.  Bu halde asla cümle kuramazdım.

Telefonun elimden kayıp gidisini bile aldırmadım. Ağlamaya devam ettim. Ben bu evde tek başıma kalamam. Bu sefer daha kötü şeyler olacak. Hissediyorum işte yapamam..  Savaşamam...
Odamın kapısının açılışıyla yerimden sıçradım.  Zehra gelmişti.  Nasıl girdi eve, nasıl?

"Süsen kalk hemen kendine gel! Aklımı aldın nasıl geldiğimi hatırlamıyorum. Anlat hemen bana."

"Nasıl girdin eve Zehra?"

"Teyzem aradı Anahtarın yerini söyledi."

"Nefret ediyorum teyzenden" dedim..

"Süsen neden böyle konuşuyorsun ne old- "  Zehra'nın birden bire duraksamasıyla afallayıp, kafamı kaldırıp Zehra'ya baktım. Birden bire yüzü bembeyaz olmuş.

"Zehra?"

"Süsen başım ağrıdı dur bir dakika"deyip,  eliyle  beni durdurup yatağa oturdu.

" İyi misin, Su getireyim mi ?"

"İ-iyiyim. Endişelenme" derin bir nefes aldım ve konuşmaya devam etti,
"Teyzem arayınca anahtarın yerini söyledi. Ben zaten sana gelecektim."

"Gittiler" dedim ağlayarak. "Beni bırakıp, bana notla veda edip gittiler. Yüzüme bile söylemekten acizler.  Nota yazıp veda etmek nedir Zehra ?
Hic mi düşünmediler beni ? Şimdi hiç mi korkmayacaklar benim için?"
Zehra yerdeki notu görüp hemen eline alıp okumaya başladı. Okudukça gözlerinin dolduğunu fark ettim.

"Süsen ben sizde kalmalıyım."

" Hayır Zehra! hiç kimseyi istemiyorum. Ben bile bu evde daha fazla kalır mıyım, hatta ben yaşar mıyım? onu bile bilmiyorum."

"Saçma sapan konuşma, sen benim kardeşimsin. Ben burda kalacağım. Sen tek başına ne yaparsın, ne yer, ne içersin Süsen?  Bak dinle beni, hemen hayır deme. Zaten beni seviyorsun. Sana yardım etmeme izin ver. Seni tek bırakmak istemiyorum Süsen. Özellikle seni bu evde tek bırakmam
Mümkün değil"

" Hayır dedim. Ben yalnız kalmak istiyorum lütfen, bana daha fazla acıma.  Ben başımın çaresine bakacağım. Benim artık bir ailem yok, ama senin bir ailen var Zehra.  Senden başka hiç  kimsem yok artık ve  o da yok. Nefesi, hırıltısı bile yok."

"Sen öyle san" dedi Zehra.
kafamı kaldırıp yüzüne bakmaya korktum. Ya onun da gözlerinde ışık görürsem diye korkudan bakamadım. "Zehra git  lütfen" dediğimi hatırlıyorum.  Zehra'nın sayamayacagim kadar beni ikna etmesinin ardından daha fazla  savasamayip pes edişini hatırlıyorum ve kapanan kapı sesi.

Gitmişti.

İçimi çeke çeke ayağa kalktım. Kendimi cezalandirmaliyim ama nasıl. Boş bir evde kendimi nasıl cezalandirabilirim.   O kadar çok sinirliyim ki, biri gelse hiç suçu günahı olmayan ve tanımadığım biri  bile gelse, Onu öldürebilecegimi hissediyordum.   Kafamı yukarı kaldırıp gözümün önünde rüzgarla savrulan kağıt parçasının yere düşüşünü izledim. Bu sefer ki not İris'ten geldi.  Gözlerimi aşağıya doğru eğip kagittaki yazan kelimleri sulanan gözlerime okumaya çalıştım.  Okuyamıyordum. Gözlerimi silip tekrar eğildim.

" KAPIYI AÇMA "

Ne saçmalıyor bu ? Kapının çaldığı bile yok.  Sesiyle söylemek yerine neden yazarak konuşuyor ki benimle?
Ona inat kapıya doğru yöneldim.  Kapının çalışıyla gözlerimin şaşkınlık ve korkuyla büyüdüğünü hissettim. Korkumu ona belli etmek istemiyorum ama sanırım bunu başaramayacağım.

Adımlarımın  korkudan yavaşladığını fark ettim. Yavaş olmasına rağmen yine beni geri itip kapıyı açmamı engel olmaya çalışıyordu. Ama öyle öfkeliyim ki, bu öfkemin İris'in gücüyle bile savaştığını ve bu savaşın benim kazanacağımı hissediyordum.

Kapının ısrarla çalışı, beni ısrarla İris'in çekişinin ardından kapıyı açmayı başarabildim.

 Gelen kişi Melis.

Instagram
incitanelikalem