Mafia's Dangerous Obsession (Completed)

Chapter 13 (S3)

☣Chapter 13☣

※Stellar Vermillion McKenzie's POV※

When I woke up, the sun was already shining brightly outside the window. I saw Renee laying her head on my bedside, seeming tired and in deep sleep.

My heart pounded painfully knowing that she's not the one I’m expecting to see, na hindi sya ang gusto kong makita sa tabi ko sa oras na mag mulat ang mga mata ako. Na magsasabi sakin na panaginip lang lahat ng iyon pero hindi, hindi iyon panaginip lang dahil yung sakit ay nandito pa.

My tears fell, tuloy-tuloy lang hanggang sa kumawala na ang hikbi ko.

Nagising si Renee dahil sa pag iyak ko at agad syang napabangon.

“S-Stell…!” I looked at her, she looked surprised seeing me awake.

I know her, I know what she's planning and the feeling of my body feels way heavier than usual ay alam kong may ginawa sya. Hindi niya gustong magising ako kaagad pero nagawa ko.

Bumangon ako sa pagkakahiga, nakadama ko ng matinding hilo na agad kong nilabanan dahil nadama ko na agad ang karayom. Bago niya pa maisalin yung gamot ay inagaw ko na iyon sa kamay nya at ako na nag lagay non lahat sa kanya matapos kong iturok nalang basta yon sa leeg nya.

I catched her before falling on the ground.

I heard knocking outside the door habang maingat ko na syang inihiga sa kinahihigaan ko kanina at tago sa sulok.

The door flung open, the bodyguards entered. Before they could react ay agad ko ng inagaw ang baril sa nasa unahan.

“Put down your weapons or I might kill you all.” Malamig kong sabi.

“M-Miss, we're not here to hurt you. We're just —”

“Weapons…. Now!” I said in a dangerous tone sabay kasa ng baril.

Wala na silang magawa kundi mabagal na ibaba ang armas nila sabay lagay ng mga kamay sa likuran ng ulo habang dahan-dahan ng naluhod. I quickly moved and kicked one of them on the jaw at nakipag laban sandali para mapatulog silang lahat. They all fell down on the ground and dragged them all in

Before heading out I took away the car key from one of them then left.

Using the key I stole, I got their vehicle na mabilis ko rin na pinaandar paalis. I don't know where should I go or where should I be heading but definitely not to the place kung saan mag sasabi sakin ng totoo ang bangungot na hindi ko kayang harapin.

In the end, after driving around I ended up in front of a simple house.

I used the keycode to enter at kada hakbang papasok ay sumasakit na naman itong puso ko, na bawat tibok ay para bang ikaka panghina ko ngunit tumuloy ako.

I roamed my eyes around as I entered. It's such a humble place, iilan lang ang gamit.

“Vanny… I’m home.” Halos walang lakas na sabi ko sa kawalan, nag aantay sa pagsalubong nya ngunit wala.

Walang Vanessa na nakangiting sasalubong at yayakap nalang basta sa tuwing umuuwi ako galing sa kung saan.

Napatitig ako sa kamay ko na may benda, wala na ang kwintas nya roon. Ni hindi ko na rin na protektahan pa.

Na lahat ng gusto kong protektahan nawawala na lang sakin ng basta.

Muli kong nilibot ng tingin ang lugar, ang patagong tinirhan naming dalawa. Simpleng namuhay na walang komunikasyon sa iba. Lugar kung saan siya ang nag alaga sakin, ginawa lahat para maibalik ako sa dati hanggang sa nagpakasal kami at hinayaan akong gamitin ko impluwensya nya.