The Beginnig of Beatiful World

Rozdział XXXIII

Pamiętał ich krzyki, pełne przerażenia. Przez jakiś czas, gdy ciągle w głębi serca był dzieckiem, nie potrafił ich wyciszyć.
Pamiętał, jak krzyczeli słowa pełne nienawiści do swoich oprawców, w tym jego. Nawiedzały go we snach, czasami nawet na jawie.
Zastanawiał się niekiedy, czy kiedyś ten gniew nie zwycięży i nie zaatakują naprawdę. Ich gniew był silny, i mimo skrajnego wyczerpania, ci ludzie byliby w stanie zabić kilku swoich prześladowców.
Potem to minęło. Żaden atak nigdy nie nadszedł, i doszedł do wniosku, że być może ta nienawiść nie była tak silna, jak myślał.
Nawet nie próbowali zawalczyć o swoją wolność, tylko poddali się losowi.
Uznał, że w takim wypadku nie stanowią dla niego zagrożenia.
W końcu przestał się nimi przejmować, nawet jeśli te krzyki były pełne nie tylko nienawiści, ale i również przerażenia czy bólu. Wyciszał ich głosy, by nie nawiedzały go w snach.
Nie pamiętał ich twarzy, w każdym razie niewiele.
Zapamiętał tylko jedną: dziewczyny, która prawdopodobnie była w jego wieku.
Nie uznał, że to dziwne że już w tym wieku trafiła do tak okropnego miejsca, jakim był Cień Księżyca. Nawet nie miał pojęcia, czemu tak zapadka mu w pamięć.
Nie krzyczała, nie protestowała, nie uciekała, nawet gdy spotykało ją najgorsze.
Nigdy nie wydawała żadnego dźwięku; taką mieli zasadę, której trzymali się tylko niektórzy. Nie ocaliło im to życia, ale przynajmniej omijało ich dodatkowe bicie.
Nigdy nie płakała, chociaż większość załamałby się o wiele wcześniej. Wytrzymała więcej, niż ktokolwiek byłby w stanie znieść.
W końcu uciekł i nigdy nie wracał do niej wspomnieniami. Miał ich zaledwie kilka, i były to zaledwie skrawki, migawki, trwające ułamki sekund.
Ale one wciąż tkwiły w jego umyśle. I przypomniał sobie więcej, niż chciał.
Na przykład to, jak łamał ją przez miesiące, a w końcu lata.
Widział ten ból w jej oczach, chociaż nie wydała żadnego dźwięku. Żadnego krzyku. Nic, tylko cisza.
Ale pamiętał, i te wspomnienia miały teraz nawiedzać go w nocy.