SONSUZLUK

Beşinci Bölüm: Matem

Helena iblis krallığının sarayının her şeye rağmen gösterişinden ödün vermeyen güzel ve geniş koridorlarından geçip sarayın genel odasına vardı. Kapıyı yavaşça açtı ve kralının önünde eğildi. Sonuçta o bir köleydi. "Ayağa kalk Helena, bu tür şeylerden hoşlanmadığımı söylemiştim." dedi iblis kralı ciddiyetle. Bu kölelik işleri en başından beri onu sinirlendiriyordu. Helena, Dion'un isteği üzerine ayağa kalktı. "Her şey hazır kralım." dedi. "Büyü için her şey hazır."

Dion derin bir nefes aldı. "Emin misin Helena?" dedi. Bunu kölesine soru soran bir kralmış gibi değil daha çok arkadaşını destekleyen bir dost edasıyla sormuştu. Kırmızı gözlerinde minnettarlığı okunuyordu. "Neyden kralım?" diye sordu Helena. "Bu yapacağın şeyin cezası ölüm olabilir. Gene de yapacağına emin misin?" diye sordu kral. "Etrafınıza bakın kralım, sizde özlemediniz mi aydınlığı?" diye sordu Helena. Dion kafa salladı.

Aklına siyahlar içindeki kadının kehaneti geldi kralın. "Matem gününde açacak yeniden doğuşun beyaz çiçekleri, saracak ışık karanlığın lanetini. Eğer bulursa Ay, Güneş'ini kurtaracak karanlığın kaderini." ve Dion bulmuştu karanlığın lanetini saracak ışığını. Helena'ydı o ışık. Helena söyleyecekleri bittiğinde odadan çıkıyordu ki durdu. "Tanrıça'yı anma gününe davetlisiniz kralım." Dion onu kafasıyla onayladı. Normalde böyle etkinliklere katılmazdı ama o etkinlikte görmek istediği biri vardı.

"Bu törene gitmeme de bir zahmet izin ver Larin! Hem bu sefer dans edeceğim iblislerin orada olmayacağı kesin!" Larin'in gözleri şaşkınlıkla açıldı. "Sen gitmen yetmezmiş gibi birde gidip iblislerle dans mı ettin o gün?!" Amaris biraz kıkırdadı. "Aradan iki yıl geçti ve hala buna kızıyorsun!" diye sitem etti kız. "Ya ısırsaydı seni? İblisler çok kurnazdır Amaris, ya senin insan olduğunu anlasaydı?" diye kızdı Larin. "Acaba ona insan olduğumu söyledim, dersem ne der?" diye düşündü Amaris ama "Yüce Tanrıça aşkına!" diye başlayan uzun konuşmaları hiç mi hiç özlememişti. "İblisler sadece birilerini ısırmıyor." dedi Amaris, Larin'i sinir etmek için. "Doğru!" dedi Larin. "Çünkü yakmak daha çok işlerine geliyor!" 

Amaris, Larin'in bu sinirli hallerine kıkırdadı. Gidip dolabından yasını temsil edecek siyah bir elbise çıkardı. Bugün aslında onun doğum günüydü. Ama böyle bir günde kutlama yaparsa herkes tarafından kınanırdı bu davranışı. Çocukken bile doğum gününü doğru düzgün kutlayamazdı bu yüzden. Ama Marvin onun üzüldüğünü görmek istemediği için sürekli onun yanına bir pasta ile gelir ve ona dilek tuttururdu. Hatırladığı tatlı anlarla yüzünde bir gülümseme belirdi Amaris'in.

Amaris bu yasın diğer buluşma günleri gibi olmadığını düşünüyordu. Yani iblisler orada olacaktı. Bu kızı keyiflendiriyordu. İki yıl sonra o iblisi yeniden görebilecek olmak. Aklının bir köşesinde o iblisin onu unuttuğu düşüncesi vardı ama buna aldırmadı. Sonuçta bunu düşünüp moralini bozması ona bir şey kazandırmazdı. Öyle bir şeyin olup olmadığını tören alanına varınca öğrenecekti.

Siyah elbiseyi giyinip Larin'in yanağına bir öpücük kondurdu. "Ben erkenden gidiyorum sende işini tamamlayınca gelirsin." dedi. "Eğer geldiğimde iblislerle dans ediyor olursan yemin ederi-"

"Yemin edersin ki beni öldürürsün! Biliyorum Larin, o yüzden güçlü bir iblisle dans edeceğim ki beni senin gazabından korusun!"

"Tanrıça aşkına!" diye başladı Larin ama kız çoktan odadan çıkmıştı. Amaris tören alanına ilerlerken sessizce şarkı mırıldanıyor otların ezilme sesi ona eşlik ediyordu. Ortak saray onun kaldığı yere uzak kalıyordu ama o her zaman yürümeyi seven biri olmuştu. Hele ki içinden geçtiği ormanları incelemek, onların ruhlarını dinlemek bu kadar huzur veren bir şeyken. Amaris bugün ormanın ruhlarının yas tutacağını, her zaman yaptıkları gibi şarkılarla diyara hayat vermeyeceklerini düşünmüştü. Ama öyle değildi. Doğa bugün olması gerekenden çok daha fazla neşeliydi. Amaris'i huzursuz edecek kadar neşeliydi.