Σε πλησιάζω, με βήμα αβέβαιο, σιωπηλό. Φοβάμαι ότι θα χαθείς αν σε αγγίξω.
Τα χέρια μου τρέμουν, γιατί αποκλείεται να μου ανήκεις, είμαι ανάξια να σε κρατήσω.
Τα μάτια μου πλημμυρίζουν δάκρυα, η καρδιά μου θρυμματιζεται στην σκέψη ότι θα σε χάσω, ενώ δεν σε είχα αποκτήσει πότε.
Κι όσο σε πλησιάζω, τόσο απομακρυνεσαι. Δεν έχω μάθει να παλεύω, τα παρατάω και ξεγλιστρας από τα χέρια μου. Παραδίνομαι στην άβυσσο του μυαλού μου και οι σκέψεις μου με κατασπαράζουν. Ανευρη καλωσορίζω τα χτυπήματα, γιατί πάρα τον πόνο, έχουν την γνώριμη αίσθηση της παρηγοριάς στην οποία έμαθα να βρίσκω καταφύγιο. Και εσύ επιθυμία μου βαθιά, με μειλίχιο χαμόγελο νευεις προς το μέρος μου, ανακουφισμένη που ξέφυγες. Και συνεχίζει να μαραίνεται μακριά σου ή ανούσιά μου ύπαρξή.
YOU ARE READING
Στα άδυτα των χαμένων ονείρων
Poetryγια εκείνους που δυσκολευονται να εισπνεύσουν έρωτα αλλά ο ρομαντισμός είναι το μοναδικό τους οξυγόνο, για εκείνους που βρίσκουν ευτυχία με τα μάτια κλειστά, και για τους λίγους που σαν και εμένα έχασαν τον εαυτό τους στην άβυσσο της ανθρώπινης απα...
