Μισω την αθεράπευτα ρομαντική ψυχή μου. Αναζητά στον αχανή ωκεανό του πλήθους ένα άγγιγμα. Απροφυλακτη και αφελής ατενίζει στο άπειρο την ανθρώπινης σκληρότητας. Έχει την τάση να αναγνωρίζει μόνο το καλό και τελικά ματώνει.
Κοιτά τον ασπαλαθο και θαυμάζει το ζωηρό κίτρινο χρώμα,
Αντί να σκιάζεται απ' τα απειλητικά αγκάθια
Αγαλλιάζει στο χάδι του ανέμου
αντι να τρέμει μπροστά στο άγνωστο
Νανουριζεται στο κροταλισμα των γερικων κλαδιών
αντί να φοβάται το θηρίο που παίζει την μουσική
Ενθουσιαζεται στης αγκαλιάς την ζεστασιά
Κι ας έχει πληγωθεί τόσες φορές,
Άμοιρη ψυχή πότε θα μάθεις άραγε..
YOU ARE READING
Στα άδυτα των χαμένων ονείρων
Poetryγια εκείνους που δυσκολευονται να εισπνεύσουν έρωτα αλλά ο ρομαντισμός είναι το μοναδικό τους οξυγόνο, για εκείνους που βρίσκουν ευτυχία με τα μάτια κλειστά, και για τους λίγους που σαν και εμένα έχασαν τον εαυτό τους στην άβυσσο της ανθρώπινης απα...
