Νότες η μία μετα την άλλη
χαιδεουν με πάθος την ψυχή σου
κι αισθάνεσαι τον εαυτό σου μεγαλύτερο
αφηνεσαι στο γλυκύτατο άκουσμα, παραδωμενη στην ζαλάδα της μέθης
που μυρίζει κόκκινο κρασί και ελευθερία
ελευθερία να κάνεις ότι θέλεις
γιατί ήδη τα μάτια σου είναι υγρά
το γόνατά σου ματωμένα
και μαραζωμενη ύπαρξή σου
τι άλλο έχεις να δωσεις;
δεν δίνεις τίποτα μα απέκτησες τον κόσμο
γιατί επαψες να βλέπεις την αντανάκλαση σου στα μάτια των άλλων
τα επικριτικά, τα χαιρεκακα τα μοχθηρά
επιτέλους πήρες το θάρρος να κοιτάξεις στον καθρέπτη.
Μια στιγμή ήταν αρκετή.
Το θέαμα δεν ήταν αποκρουστικό και φρικαλέο όπως νόμιζες
ήταν καθάριο και γνήσιο,
γιατί μέσα από την αποτυχία σου γνώρισες τον εαυτό σου
και απολαμβάνεις την ιλαροτητα της μουσικής
που παίζει η απελευθερωμενη σου καρδιά.
Τα συντρίμμια γύρω γύρω χάνουν την αξία τους
τώρα το μόνο που μέτρα, το μόνο που αξίζει να αδημονείς είναι η επόμενη νότα. Παίξε την μουσική όπως σου αρέσει.
αισθάνομαι πως τα αρνητικά συναισθήματα ήταν παντού διάχυτα στα υπόλοιπα ποιηματα και επιδίωξα να τα υφανω σε κάτι πιο αισιόδοξο. Οι απόψεις δικές σας!
YOU ARE READING
Στα άδυτα των χαμένων ονείρων
Poetryγια εκείνους που δυσκολευονται να εισπνεύσουν έρωτα αλλά ο ρομαντισμός είναι το μοναδικό τους οξυγόνο, για εκείνους που βρίσκουν ευτυχία με τα μάτια κλειστά, και για τους λίγους που σαν και εμένα έχασαν τον εαυτό τους στην άβυσσο της ανθρώπινης απα...
