Στης θλίψης την αέναη ομορφια, γεννήθηκαν οι σκέψεις μου.
Πήρα μολύβι και χαρτί,
να δώσω ζωή στην νοσταλγία, σώμα στην μοναξιά
Νοτιζουν οι σταγόνες πίκρας το χλοερό έδαφος της ψυχής. Ανθίζουν τα αγριολουλουδα του πόνου.
Τα αγκάθια μπήγονται στην σάρκα, ξεσκίζουν της ελπιδας το φουστανι.
Γυμνή την άφησαν και εξευτελισμένη,
μπροστά στου ονείρου τ' ανεκπλήρωτο και
στης επιθυμίας την θελκτική
ψευδαίσθηση
Πήρα μολύβι και χαρτί,
σε μια προσπάθεια να ξεφύγω απ' του μυαλού μου την αχαλίνωτη θάλασσα.
Την πένα βαπτισα καράβι και έκανα το χαρτί κουπί.
Έκτοτε αρμενίζω αγέρωχα και βρίσκω μια ευχαρίστηση στου καημού την αρμύρα και του πόνου την φουρτούνα.
Κάνει το ταξίδι μοναδικό και ανεπανάληπτο..
YOU ARE READING
Στα άδυτα των χαμένων ονείρων
Poetryγια εκείνους που δυσκολευονται να εισπνεύσουν έρωτα αλλά ο ρομαντισμός είναι το μοναδικό τους οξυγόνο, για εκείνους που βρίσκουν ευτυχία με τα μάτια κλειστά, και για τους λίγους που σαν και εμένα έχασαν τον εαυτό τους στην άβυσσο της ανθρώπινης απα...
