Στα άδυτα των χαμένων ονείρων

Της βροχής το δάκρυ

Πάλι βρέχει σήμερα. Βγαίνω στο μπαλκόνι του δωματίου μου, το στεναχωρο, το καταθλιπτικό. Σηκώνομαι στις μύτες των ποδιών μου και αισθάνομαι της βροχαλας το φιλί παγωμένο στα μάγουλα μου. Μπλεχτηκαν οι σταγόνες με τα δικά μου δάκρυα. Χορεύανε ταγκό στις θλίψης μου το χάλι. Αφουγραζομαι τον υποκωφο ήχο της βροχής, που ολοένα δυναμώνει. Εστιάζω στο σβήσιμο  της κίνησης, εκεί που το νερό βρίσκει το έδαφος σαν δυναμίτης. Έπειτα βλέπω να γεννιέται ένα  ρυάκι και με βιασύνη  απομακρυνεται. Ελεύθερο, σαν να χλευαζει την δική μου φυλακή. Το ζηλεύω, το καταριέμαι που τολμά δίχως προορισμό να ταξιδεύει. Εγώ έμαθα κάθε βήμα, κάθε κίνηση να εκτελώ με αηδιαστική ακρίβεια. Και ανήμπορη να ξεφύγω απ' της αποτυχίας τον οχετό, απλά υπάρχω.
"Στην ηλικία σου δεν ταιριάζει τέτοια ματαιοδοξια"
ακούω να λέει η επικριτική φωνή σας. Με συγχωρείτε που το αίμα μου σας έβαψε τα ρούχα. Που  μουλιασε το δάκρυ μου τα χέρια σας, και που η ψυχή μου έψαξε κράτημα στον ώμο τον δικό σας. Ανταποκριση καμία ούτως ή άλλως.. Δείτε με αν σας βοηθάει σαν ένα λουλούδι που γέρασε πριν καν καλά καλά ανθίσει. Ζω μια ζωή που δεν είναι δική μου. Τρώω φαΐ που δεν φτιάχτηκε για εμένα, συνομιλώ με άτομα που με κοιτάζουν, δεν με βλέπουν. Και τότε είναι που  σβήνει η αυλαία, κι η νύχτα αγκαλιάζει με την ατέρμονη σιωπή της το κορμί μου. Τότε είναι που  πέφτει με εκκωφαντικό κρότο  το προσωπείο της ευτυχίας μου στο πάτωμα. Και της κατάθλιψης οι σκέψεις στήνουν πάρτι. Στο αεναο  στροβυλισμα του πόνου χάνω τον εαυτό μου. Τα πόδια μου με καίνε, απ' την αδιάκοπη αναζήτηση ενός στόχου, που θα δώσει νόημα σε τούτο το παραλήρημα που ονόμασαν ζωή.
Νιώθω να πνίγομαι, σιγά σιγα πεθαίνω. Της νεκρικής σιγής τα ουρλιαχτά μου τα  αβασταχτα,  υπομένει με καρτέρι η καρδιά. Η καταιγίδα με λυπάται και  υποχωρεί. Ξάφνου να κι ο ήλιος με τα γνωστά του παιχνιδισματα στου νερού τα χερια. Ζωγραφίζει με χρώματα το άπειρο.  Ο καιρός άνθισε, ζωηρεψε, ξανανιωσε, μα μέσα μου, σήμερα πάλι βρέχει..