Ο δρόμος άδειος άλλο ένα απόγευμα του Απρίλη
καμαρώνουν τα λουλούδια πλάι πλάι
χλευαζοντας την μοναχική μου περιπλάνηση
γευομαι την ζοφερή ανοιξιάτικη αίσθηση
που υπνωτίζει με την θολερότητα του πόθου
και αφηνει στίγματα αίματος από κόκκινα ροδοπέταλα
στο λευκό φουστάνι της ελπίδας.
Μόνη περιφέρομαι σε απέραντο μονοπάτι,
σαν να παραβιαζω της φύσης την απύθμενη ηρεμία
με το ατίθασο θορυβώδες περπάτημα
οδευω σε άγνωστο προορισμό
και στων ονείρων την λεωφόρο αφογκράζομαι,
τις επιθυμίες που με αποκαρδιωσαν,
που με εξεφτελισαν μπροστά στης λογικής το αυστηρό βλέμμα
Μηχανικές κινήσεις, συνηθισμένες εικόνες.
Δεν κοιτάζω γύρω μου,
ξέρω ήδη τι υπάρχει.
Τα πόδια μου είναι γδαρμενα, ματωμένα και ο πονος οξυς, συνταρασει συθεμελα το κορμί μου Κοιτάζω κάτω,
τα παπούτσια μου καινούρια. Γιατί είναι τα παπούτσια μου καινούρια;
Έφτασα τελικά.
Ήμουν εκεί ακριβώς από όπου είχα αρχίσει.
Αυτά παθαίνει κάνεις όταν δεν έχει προορισμό.
Γράφτηκε τον Απρίλη...
Καλο μήνα!
YOU ARE READING
Στα άδυτα των χαμένων ονείρων
Poetryγια εκείνους που δυσκολευονται να εισπνεύσουν έρωτα αλλά ο ρομαντισμός είναι το μοναδικό τους οξυγόνο, για εκείνους που βρίσκουν ευτυχία με τα μάτια κλειστά, και για τους λίγους που σαν και εμένα έχασαν τον εαυτό τους στην άβυσσο της ανθρώπινης απα...
