Σκοτείνιασε πάλι. Ο ήλιος έδωσε απλόχερα την θέση του στη νύχτα και η άπληστη απλωθηκε παντού. Ο ιστός της ξετυλίγεται, καλύπτει τα σπίτια, τα δωμάτια, τις ψυχές..
Μεσα στην νηνεμία της σιωπής παίρνουν σάρκα και οστά οι πιο φρικαλεοι φόβοι. Και εσύ κλείνεις τα μάτια σου σφιχτά και φεύγει η ανάσα από το σώμα σου κόφτη, πνιγμένη. Ψάχνεις καταφύγιο να σε προστατεύσει από το σκοτάδι, όμως το φως της ημέρας σε άφησε ακάλυπτη και απροστάτευτη στης νύχτας τις άγριες διαθέσεις. Οι σκέψεις σου αφηνιάζουν και αχαλινωτες πια σε οδηγούν στα έγκατα του μυαλού σου, όσο κι αν αντιστέκεσαι. Υποχείριο του ίδιου του εαυτού σου, πως σε λυπάμαι δύσμοιρη. Μέσα στην απύθμενη ηρεμία, εξαπολύεις τα σιωπηλά σου ουρλιαχτά και με τα δάκρυα σου αγκαλιασμενη αποκοιμιεσαι..
YOU ARE READING
Στα άδυτα των χαμένων ονείρων
Poetryγια εκείνους που δυσκολευονται να εισπνεύσουν έρωτα αλλά ο ρομαντισμός είναι το μοναδικό τους οξυγόνο, για εκείνους που βρίσκουν ευτυχία με τα μάτια κλειστά, και για τους λίγους που σαν και εμένα έχασαν τον εαυτό τους στην άβυσσο της ανθρώπινης απα...
