Στα άδυτα των χαμένων ονείρων

γκρίζες νύμφες

Κοιτάζω ψηλά, χαζεύοντας τον εθιστικό χορό των γκριζων νύμφεων.
Με περικύκλωσαν και κόβουν την ανάσα μου
με λατρεία αφηνομαι στην θελκτικη τους δύναμη
με παρασύρουν σε έναν κόσμο διχως έγνοιες
Μαζί τους στροβιλίζομαι και χάνομαι
βγαίνω έξω απ' το άνευρο κορμί μου
και αγναντεύω στου απείρου το λιμάνι
ρίχνω άγκυρα στην πρόσκαιρη ευτυχία,
μα εκείνη δεν βρίσκει πάτο και με επιστρέφει όπου ικετεύω να μην ξαναβρεθώ
κι έτσι πάλι την επομένη βρίσκω της γκρίζες νύμφες μου και τις πιάνω από το χέρι
στα γόνατα τους πέφτω και τα χέρια τους φιλώ
παρακαλώντας να ξανά υφανουν το δέρμα των δακτύλων με την γνώριμη εκείνη μυρωδιά
που έμαθα να έχω ανάγκη
και αναζητώ τύφλα και απεγνωσμένα
και πάλι στροβιλίζομαι και χάνομαι
όμως ακόμη πιο λίγο διήρκησε ο χορός
σαν να χλευαζουν οι νύμφες τα βάσανά μου
και επιταχύνουν την ελάχιστη ευτυχία
η φλόγα υπνωτίζει με το παθιασμένο χάδι της
και συντροφιά κρατά στην μοναξιά μου
καλώντας με την αγγελική της μελωδία
και πάλι τις όμορφες νύμφες
μέχρι που το τοπίο γίνεται τόσο θολό,
ώστε ούτε τον εαυτό μου να μην αναγνωρίζω
και κατάλαβα πως πρέπει να ξεφύγω από τούτο το παραλήρημα 
γιατί αλλιώς αεναα θα λικνίζομαι
σε μια καλπικη αναζήτηση
Αγκομαχώ να φύγω απ' τα δεσμά τους
και οι άτιμες γερά κρατούν ότι απέμεινε
τα δόντια τους μπηγμενα μεσ' την σάρκα μου
τα μαλλιά τους τυλιγμένα γύρω από τον λαιμό μου
σχηματίζουν μια σφιχτή θηλιά
απειλώντας απροκάλυπτα
όποιον ψάχνει διαφυγή

έχω 10 μέρες να δω τις γκρίζες νύμφες...