Στα άδυτα των χαμένων ονείρων

ζωή απο χαρτί

Τα μάτια μου ανοίγουν, ενοχλημένα απ' τα παιχνίδια του ηλίου που εισβάλει βίαια από το παράθυρο. Αισθάνομαι ευτυχία και και γαλήνη. Ανοίγει η πόρτα και αντικρίζω τον άνθρωπο της ζωής μου. Τα μάτια του σπινθηριζουν και τα μαλλιά του ατίθασα πλαισιώνουν το πανέμορφο του πρόσωπο. Χαμογελά αποκαλυπτωντας το πιο ελκυστικό χαμόγελο που έχω δει, γνήσιο και πλατύ.Περνάμε μια μέρα κάτω απ' τον ήλιο, με συντροφιά το ανοιξιάτικο αεράκι, που με τα χάδια του κάνει κάθε κίνηση μαγευτική. Από πάνω μας περνούν οι δράκοι, με  διθυραμβική είσοδο ψηλά στον ουρανό. Κατάφεραν να συμφιλιωθουν πιστεύω τρία κεφάλαια πιο πίσω και έκτοτε η ζωή είναι σκέτη γοητεία. Εκείνος παίρνει το χέρι μου και το ακουμπά απαλά στα χείλη του, σε ένα φιλί που υπόσχεται έρωτα παντοτινό. Τον κοιτάζω και η καρδιά μου φτερουγιζει. Σελίδα 456. Ακολουθούν οι ευχαριστίες.. Κλείνω το βιβλίο με δύναμη, θαρρεις και ο δυνατος κρότος θα έκανε λιγότερο οδυνηρή την επιστροφή στην πραγματικότητα. Τα μάτια μου με καίνε, κάτι το οποιο είναι απόλυτα φυσιολογικό μετά την γρήγορη ματιά που έριξα στο ρολόι τοίχου. Τρεις το ξημέρωμα. Μπήκα κάτω από τα σκεπάσματα, με την γεύση της απογοητευσης ακόμη πικρή στο στόμα μου. Πάλι πίσω σε έναν κόσμο που ούτε οι άνθρωποι δεν έχουν συμφιλιωθεί μεταξύ τους. Που ο έρωτας ο αληθινός είναι ένα τέχνασμα και με βαναυσοτητα ξεγελά τους λίγους που έμειναν να τον αναζητούν. Κοιτάω στο γραφείο μου απέναντι, η μεγάλη λάμπα μου τρεμοπαίζει το φως της πάνω στην γεμάτη σακούλα από το βιβλιοπωλείο. Δεν πειράζει, αύριο θα ζήσω πάλι..

Δεν είναι ποίημα, αλλά αποφάσισα να το προσθέσω στην συλλογή. Αφιερωμένο σε όσους δεν έχουν βρει ακόμη το αίσιο τέλος τους. Θα μας βρει εκείνο όταν έρθει η ώρα..