Στα άδυτα των χαμένων ονείρων

Τυχοδιώκτες

Κοιτάζω γύρω μου,
πολυκοσμία
γρήγορες δρασκελιες, αποχαβνωμενα βλέμματα
ποιος είναι άραγε ο  προορισμός που για χάρη του θυσιάστηκε
της καλημέρας το χάδι
της καληνύχτας η υπόσχεση
της χειραψίας η ζεστασιά..
Στο εκτυφλωτικό φως της μέρας οδεύουν σαν τυφλοί, ζητιάνοι της ακολαστης ζωής.
Άνθρωποι πλησιάζουν, μα δεν έχουν υπάρξει πιο απομακρυσμένοι.
Ούτε ένα νεύμα αναγνώρισης,
ένα χαμόγελο ντροπής
μια συγγνώμη για την βαναυση αδιαφορία
που συντροφεύει κάθε μοναχική ψυχή.
Παράδοξη η φύση του ανθρώπου
θλιβεται που είναι μόνος, κι ας είναι της μοναξιάς του αυτουργός.
Σας βλέπω μολονότι προσποιείστε ότι είμαι αόρατη 
αγγίζω τον αέρα που αναπνέετε,
πονάω απ' το χαστούκι της απανθρωπιάς  σας
βαδίζω προς τον ίδιο προορισμό,
με μόνη διαφορά ότι επέλεξα 
τον δρόμο της ενσυναισθησης,
οχι της απρόσωπης, άκαρδης λογικής.
Εχω την ίδια ανάγκη με σας,
να ξαποστάσω
να ερωτευτώ
να κλάψω
να γελάσω..
Το ίδιο αίμα δεν κυλά άλλωστε  στις φλέβες μας;
Δεν μοιραζόμαστε την ίδια ασπλαχνη μοίρα;
Προς τι λοιπόν οι χλευασμοι, τα χαιρεκακα σχόλια, της βίας η τρέλα;
Ίσως κρατάνε αποστάσεις για να είναι πιο ξέφρενο
το πάρτι του Άδη
Όταν στο ίδιο χώμα πλάι πλάι
φυτευτούμε.