Στα άδυτα των χαμένων ονείρων

Απολύτρωση

Εγώ ποτέ δεν αναζήτησα την αγάπη την τέλεια, την άτρωτη.
Επιθυμώ να αγκαλιάσω την ραγισμένη σου καρδιά,
κι ας μπηχτουν τα γυαλιά της στις παλάμες
κι ας ριζώσει το κόκκινο χρώμα στο δέρμα
κι ας χαθώ κάτω από το ασήκωτο βάρος.
Επέτρεψε μου να σκεπασω τις φρικαλεες εκείνες σκέψεις που πνίγουν την μιλιά σου
και χάρισε μου το δάκρυ σου να ποτίσω το άγονο έδαφος της ψυχής μου.
Μην μου κρύβεσαι τώρα που ο ουρανός σου συννεφιαζει,
έμαθα να αντέχω την κακοκαιρία και να απολαμβάνω την βροχή.
Άφησε με να γίνω ακροατής της θλίψης σου,δεν θα σε κρίνω
γιατί κρίθηκα κι εγώ μέχρι θανάτου, ποινή ισόβια μου επέβαλαν όσοι δεν μπόρεσαν να καταλάβουν την σιωπή μου.
Οσο γνωρίζω το σκοτάδι σου τόσο σε αγαπώ γιατί δεν είσαι ακόμη ένας ευτυχισμένος υποκριτής.
Τα αγαπημένα μου κομμάτια σου είναι εκείνα που σιχαίνεσαι και σε κάνουν ανθρώπινο, ευάλωτο.
Άφησε με να πλησιάσω αρκετά να ψηλαφισω τις ουλές εκείνες που χάραξαν τα κοφτερά λόγια όσων εμπιστευτηκες και με τα χάδια μου να τις κάνω δικές μου. Δώσε μου τον πόνο εκείνο που ένιωσες την πρώτη φορά που πληγώθηκες και την τελευταία φορά που ματωσες, τον αντέχω! Νομίζεις πως είσαι βάρος, όμως μακάρι να έβλεπες πως είσαι το θείο δώρο μου, η απολυτρωση μου. Γιατί μέσα από εσένα έμαθα πως δεν χρειάζεται να είσαι τέλειος για να σαι άξιος για αγάπη. Σε ευχαριστώ που με άφησες να σε αγαπήσω..