Αλλάζω πάλι δοχείο
κενό έρημο σώμα
που ψυχή δεν απέμεινε
σταματα να κοιτάς καθώς αλλάζω
μην αντικρίζεις το γυμνό μου πρόσωπο,
είναι αλθιο.
Δεν βλέπεις τι προσπάθεια καταβάλω
για να κρύψω τα δάκρυα και την μαραμενη μου ψυχή;
Σε ικετεύω μην κοιτάζεις τωρα που υποφέρω
θα με μισήσεις όπως με μίσησα κι εγώ
και δεν αντέχω μακριά σου
δώσε μου λίγο χρόνο
να μαζέψω τα ματωμένα μου κομμάτια,
την θρυψαλισμενη μου ύπαρξή
και τότε κοίτα με πάλι,
δες πόσο γαλήνια επλασα την μορφή μου για να μην σε τρομάξω
για να μην μου φύγεις
όπως έφυγαν όλοι
κοίταξε με τώρα που παριστάνω την ζωντανή,
Όταν όλα μέσα μου είναι νεκρά
για εσένα παίζω θέατρο
και χαμογελώ
και κρατάω τα κομμάτια μου ενωμένα
για να μην με δεις να καταρρεω
και με μισήσεις..
YOU ARE READING
Στα άδυτα των χαμένων ονείρων
Poetryγια εκείνους που δυσκολευονται να εισπνεύσουν έρωτα αλλά ο ρομαντισμός είναι το μοναδικό τους οξυγόνο, για εκείνους που βρίσκουν ευτυχία με τα μάτια κλειστά, και για τους λίγους που σαν και εμένα έχασαν τον εαυτό τους στην άβυσσο της ανθρώπινης απα...
