"Eğer ki kabul edersen, tanrıma kendimi sunuyorum."
Yetimhanede tanışan bir grup genç peşlerini bırakmayan geçmişlerinin kendilerini sürüklediği yere, İtalya'nın arka sokaklarındaki kirli ellere düşerler lakin kurtuluşu temiz kalmaktansa kirlenebi...
"Bu lanet şehirlerin lanet arzuları adına başlattığı lanet savaşları değil, bu bizim savaşımız ve kendimizi kaybedecek de olsak bu savaşı kazanacağız."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
•
Karanlık koridora çıkmak için eşikten geçerken ardına dönüp geride bıraktığı hayatına son bir kez göz atmadığı gibi demir kapı ağır ağır kapandıktan ve zinciler kilitlenen kapıya dolanıp boş koridorda acı acı çınladıktan sonra da ardına bakmadı Riki. Biliyordu ki bunu yapacak olursa kendi canı için duymadığı korkuyu bir başkası için en derinlerinde duymaya başlayacak ve o raddeden sonra geçtiği bu eşikten geri dönmek zorlaşacaktı. Şüphesiz, kendin için duyulmayan korku insanı kaybedişe sürükleyen en büyük zaaftı ve Riki bu sefer kaybeden taraf olmak istemiyordu.
Koridorda yankılanışı son bulan çınlama oğlanın kulaklarında devam ediyor ve hafif bir baş dönmesine sebep oluyordu.
Gözleri karanlığa alışmaya başladığı vakit dört adamın etrafında, kendisiyle birlikte ilerlediğini seçebilecek kadar görmeye başlamıştı. Kendisinin herhangi bir zorluk çıkartacağına dair endişe duymuyor gibiydiler ki ne zapt etmek adına tutuyor ne de dikkat kesiliyorlardı.
Belli ki koridorun sonunda devamı var, diye düşündü Riki. Zorluk çıkartmak gibi bir amacı yoktu lakin bu konuda kendisine bu denli güvenilmesini de akıl kârı bulmuyordu.
Koridorun sonunda hafifçe belirginleşmeye başlayan ışık huzmesi sayesinde çürümeye yüz tutmuş duvarlar ve dizi dizi zincirli demir kapılar boy göstermeye başladı. Bazısının ardından zorlukla duyulan ufak tefek sesler geliyordu lakin anlaşılır değillerdi. Bundandır ki koridorda yankılanan sesler adım sesleri ve demir işlemeli kapzalara sürtünen sert kumaş sesiydi.
Koridorun sonundan gelen ışığın kaynağı renkli ve görüldüğü kadarıyla yalnızca bu katta değil üst katlara kadar yükselen geniş, işlemeli bir cam duvar olduğu anlaşıldığı vakit cam duvarın hemen önünde duran birkaç silüet de göze çarptı. Onlara doğru hızla ilerleyip önündeki adamlar durduğundan dolayı durunca belirginleşen silüetlere bakmayı sürdürdü, Riki. Ortada duran ve yanındaki adamlara kıyasla daha kısa ve ufak bir bedene sahip olan adam sırtını koridora dönmüş ve ellerini ardında birleştirmişti. Başı hafifçe yukarıya dönük olduğundan dolayı zaten uzun olan kahverengi saçları ensesini bütünüyle kapatmıştı.
"Ne muntazam bir işçilik ve ne emek ama!" dedi adam saçları savrulacak derecede hızlı bir şekilde Riki'ye dönmeden önce.
Yirmilerinin sonunda olmasına rağmen oldukça canlı ve samimi bir ifadesi olan adam ortalama bir genç kızdan sadece birkaç santim uzundu. Uzun bir yüzü ve çekik gözleri vardı.
Riki göz ucuyla etrafına bakındığında diğer adamların kısa olana pek de hoşnut olmayan ifadelerle baktıklarını fark etti. Kimse ondan hoşlanmıyor gibi duruyordu.
