Adoption

PROLOGUE

𝗧𝗵𝗶𝗿𝗱 𝗽𝗲𝗿𝘀𝗼𝗻 𝗽𝗼𝘃:

Papunta ngayon ang pamilya Lefevre sa pamilya De Castro. Sila'y mag-uusap usap tungkol sa kanilang negosyo. Nais sana nila itong paunlarin pa...
   
    
     
...sa pamamagitan ng mga anak nila. Si Oinaze Dairdre Carrillo Lefevre na nag-iisang anak ng Lafevre at ang panganay na anak ng De Castro na si Gavin Zayn Arthur De Castro ay nais nilang maikasal.
   
    
    
Walang kaalam-alam dito ang mga bata. Si Oinaze ay 10 years old palamang kaya hindi niya pa ito masyadong maiintindihan. Si Gavin ay 3 years older than Oinaze, naiintindihan na niya ng kaunti ang nangyayari ngunit paniguradong hindi ito sasang-ayon.
    
    
     
Malapit na sana sa bahay ng mga De Castro ang pamilya Lefevre ngunit...may biglang tumigil na truck sa harap ng sasakyan nila. Naging dahilan ito ng pagkabangga ng kotse ng mga Lefevre.
    
    
     
Maraming tao ang pumalibot sa sasakyan. May mga nag-uusap usap at meron ding natataranta sa pagtawag ng ambulansya.
   
    
    
"‘𝐃𝐢𝐛𝐚 𝐤𝐨𝐭𝐬𝐞 𝐲𝐚𝐧 𝐧𝐠 𝐦𝐠𝐚 𝐋𝐞𝐟𝐞𝐯𝐫𝐞?"

"𝐎𝐨 𝐧𝐠𝐚 ‘𝐧𝐨."

"𝐓𝐮𝐦𝐚𝐰𝐚𝐠 𝐤𝐚𝐲𝐨 𝐧𝐠 𝐚𝐦𝐛𝐮𝐥𝐚𝐧𝐬𝐲𝐚!"

"𝐓𝐞𝐤𝐚! ‘𝐄𝐭𝐨 𝐧𝐚! 𝐍𝐚𝐭𝐚𝐰𝐚𝐠 𝐧𝐚!"
    
    
    
Makalipas ang ilang minuto ay dumating na ang ambulansya, pati na rin ang mga pulis upang imbestigahan ang nangyaring banggaan.
    
     
    
𝗠𝗮𝗸𝗮𝗹𝗶𝗽𝗮𝘀 𝗮𝗻𝗴 𝘁𝗮𝘁𝗹𝗼𝗻𝗴 𝗼𝗿𝗮𝘀...
    
    
     
Nagising si Oinaze na nakahiga na sa hospital bed. Pumasok ang isang nurse at kinamusta si Oinaze. "𝐀𝐲𝐨𝐬 𝐤𝐚 𝐥𝐚𝐧𝐠 𝐛𝐚, 𝐡𝐢𝐣𝐚? 𝐊𝐚𝐦𝐮𝐬𝐭𝐚 𝐚𝐧𝐠 𝐩𝐚𝐤𝐢𝐫𝐚𝐦𝐝𝐚𝐦 𝐦𝐨? 𝐌𝐚𝐲 𝐦𝐚𝐬𝐚𝐤𝐢𝐭 𝐛𝐚 𝐬𝐚‘𝐲𝐨?" Sa rami ng tanong ng nurse ay wala manlang s‘yang sinagot.
   
    
     
"𝐖𝐡𝐞𝐫𝐞 𝐚𝐫𝐞 𝐦𝐲 𝐩𝐚𝐫𝐞𝐧𝐭𝐬?" Tanong niya sa nurse. "𝐔𝐡𝐦...𝐬𝐢 𝐃𝐨𝐜. 𝐧𝐚𝐥𝐚𝐧𝐠 𝐬𝐢𝐠𝐮𝐫𝐨 𝐚𝐧𝐠 𝐦𝐚𝐠𝐩𝐚𝐩𝐚𝐥𝐢𝐰𝐚𝐧𝐚𝐠 𝐬𝐚‘𝐲𝐨 𝐧𝐢𝐲𝐚𝐧. 𝐒𝐚𝐠𝐥𝐢𝐭 𝐥𝐚𝐧𝐠 𝐚𝐭 𝐭𝐚𝐭𝐚𝐰𝐚𝐠𝐢𝐧 𝐤𝐨 𝐬‘𝐲𝐚." Sagot ng nurse sakanya.
    
     
    
Nakaramdam ng kaba si Oinaze pero hindi n'ya na 'yon binigyan pa ng pansin ng dumating na ang doktor. "𝐇𝐞𝐥𝐥𝐨 𝐎𝐢𝐧𝐚𝐳𝐞! 𝐊𝐚𝐦𝐮𝐬𝐭𝐚 𝐤𝐚? 𝐇𝐢𝐧𝐚𝐡𝐚𝐧𝐚𝐩 𝐦𝐨 𝐫𝐚𝐰 𝐚𝐧𝐠 𝐦𝐠𝐚 𝐦𝐚𝐠𝐮𝐥𝐚𝐧𝐠 𝐦𝐨?" Bungad ng doktor sakanya.
    
    
     
"𝐎𝐩𝐨, 𝐬𝐨 𝐰𝐡𝐞𝐫𝐞 𝐚𝐫𝐞 𝐭𝐡𝐞𝐲?" Nag-umpisang tumibok ng malakas ang puso ni Oinaze nang naging seryoso ang mukha ng doktor.
    
    
     
"𝐈'𝐦 𝐬𝐨𝐫𝐫𝐲, 𝐡𝐢𝐣𝐚, 𝐩𝐞𝐫𝐨 𝐩𝐚𝐭𝐚𝐲 𝐧𝐚 𝐬𝐢𝐥𝐚..." Mahinahong saad ng doktor. Tumulo ang mga luha ni Oinaze. Mas lalong tumibok ng malakas ang kanyang puso. Nahihirapan na s'yang huminga.
    
    
     
Agad naman s'yang pinakalma ng doktor. Tumahan si Oinaze at pinakalma ang sarili ngunit hindi nya mapigilan ang pagluha. Hindi nya lubos maisip na nawala ang kanyang mga magulang. Masyado pa syang bata at halos wala pang alam sa mga bagay-bagay.
    
    
     
"𝐇𝐢𝐣𝐚, 𝐤𝐮𝐦𝐚𝐥𝐦𝐚 𝐤𝐚 𝐚𝐭 𝐛𝐚𝐤𝐚 𝐢𝐤𝐚‘𝐲 𝐚𝐭𝐚𝐤𝐢𝐡𝐢𝐧 𝐧𝐠 𝐡𝐢𝐤𝐚." Saad ng doktor. Tango lang ang ibinigay na sagot nito at saka humikbi. Niyakap s'ya ng doktor at sinabing papunta na ang mga kanag-anak ni niya para asikasuhin s'ya at ang nangyaring aksidente sa mga magulang nya.
     
     
      
𝗠𝗮𝗸𝗮𝗹𝗶𝗽𝗮𝘀 𝗮𝗻𝗴 𝘁𝗮𝘁𝗹𝘂𝗺𝗽𝘂𝗻𝗴 𝗺𝗶𝗻𝘂𝘁𝗼...
     
     
     
"𝐍𝐚𝐫𝐢𝐭𝐨 𝐧𝐚 𝐚𝐧𝐠 𝐢𝐲𝐨𝐧𝐠 𝐭𝐢𝐭𝐚 𝐇𝐚𝐧𝐧𝐚𝐡." Pumasok ang isang babaeng may pagka-edad na. Mukha itong nasa 30's, elegante ang suot, at matangkad.
     
      
    
"𝐎𝐢𝐧𝐚𝐳𝐞, 𝐦𝐲 𝐝𝐞𝐚𝐫! 𝐀𝐫𝐞 𝐲𝐨𝐮 𝐨𝐤𝐚𝐲?" Paglalambing nito sa bata. Agad s'yang niyakap ni Oinaze at umiyak. "𝐓𝐚𝐡𝐚𝐧 𝐧𝐚. 𝐃𝐨𝐧'𝐭 𝐰𝐨𝐫𝐫𝐲, 𝐚𝐧𝐝𝐢𝐭𝐨 𝐧𝐚𝐦𝐚𝐧 𝐬𝐢 𝐚𝐮𝐧𝐭𝐢𝐞 𝐩𝐚𝐫𝐚 𝐚𝐥𝐚𝐠𝐚𝐚𝐧 𝐤𝐚. 𝐎𝐤𝐚𝐲?" Saad nito. Tumango si Oinaze bilang sagot.
   
   
    
Sinabi ng doktor na maaari na raw umuwi si Oinaze. Wala masyadong sugat ang bata sapagkat nang mangyari ang aksidente ay prinotektahan s'ya ng kaniyang ina. Naalala ni Oinaze ang pagyakap ng ina sakaniya. Hindi nya inaakala na iyon na pala ang huli n‘yang mahahagkan ang mainit na yakap nito.
   
    
     
Nakauwi na sina Oinaze sa kanilang bahay. Pinaakyat s'ya ng kanyang tita sa kanyang kuwarto. Sumunod naman si Oinaze. Pumasok s'ya sa kaniyang kuwarto at humiga sa kama.
   
    
    
"𝐈 𝐰𝐚𝐧𝐭 𝐭𝐨 𝐬𝐥𝐞𝐞𝐩,...𝐚𝐭 𝐬𝐚𝐧𝐚...𝐩𝐚𝐠𝐠𝐢𝐬𝐢𝐧𝐠 𝐤𝐨...𝐚𝐧𝐝𝐢𝐭𝐨 𝐧𝐚 𝐮𝐥𝐢𝐭 𝐬𝐢𝐥𝐚. 𝐒𝐚𝐧𝐚 𝐩𝐚𝐧𝐚𝐠𝐢𝐧𝐢𝐩 𝐥𝐚𝐧𝐠 ’𝐭𝐨..."
    
    
     
She said, thinking it's just a dream. Wishing they'd be back when she wake up.
    
    
     
Pero hindi... kasi kahit anong gawin n'ya... hindi na pwedeng ibalik ang bagay na wala na talaga. She can't force it, and she can't get back the time.
    
    
     
This is hard to accept for a little girl like her...
    
     
     
She slept while her tears slowly drops from her eyes. There's a lot of things going on her mind. Questions...that is hard to answer.
     
     
      
'𝘞𝘩𝘢𝘵 𝘸𝘪𝘭𝘭 𝘩𝘢𝘱𝘱𝘦𝘯 𝘵𝘰 𝘮𝘦?'