Önümüzdeki hafta nasıl geçti anlmadım. Adar'ı ailemle tanıştırdım.
Annem babam kardeşlerim hepsi Adar'ı çok sevmişti. Adar hem ailemizle uyuşmuş hem de kendini ilk andan hemen sevdirmişti.
Aradan bir hafta su gibi hızlı geçti.
Sonra aileler tanışmıştı. Kaynaşmışlardı. Adar'ın büyük annesi Hafiye öyle tatlı bir kadındı ki o mükemmel konuşmasıyla herkesi kendine hayran etmişti çoktan. Annem kadının hayranı olup çıkmıştı. Hiç abartmıyorum kadının adına gizli bir fan hesabı açmadığı kalmıştı.
Tabi ki çoktan gizli fan hesabı açmadıysa.
Benim annem diye söylemiyorum, annem biraz böyledir.
Ve nihayetinde orada söz ve nişanı aile arasında yapıp ikisini de aradan çıkarmaya karar verildi. İki aile arasında. Bu hafta nişan iki hafta sonra ise düğün olacaktı.
Nişan benim ailemin evimde yapıldı. Hafiye hanım büyük, koca bir salon tutup herkesi çağırmak istese de Adar karşı çıkıp sadece yakın aile arasında olması konusunda ısrar etti. Bende kendi aileme ısrar ettim. Çünkü bunu sadece Adar ve ben bilsek de ikimiz de sahte bir nişan yaptığımızın net olarak farkındaydık.
Yeşil ve göz alıcı bir elbise giydim. Parıl parıl parlıyordu. Makyajımda her zamanki gibi göz alıcıydı. Adar'ın beğenen bakışlarını elbette fark etmiştim.
Asla kaçırmam.
Zaten gözlerim şahin gibi keskindir.
Yüzükleri Adar'ın büyükannesi taktı. Tabii takmadan önce kendi kendisini ağlama noktasına getiren duygulu bir konuşma yaptı ve yüzünü silmek zorunda kaldığı damlalar gözlerinden aktı. Orada ben bile bir etkilendim açıkçası.
Adar'a gerçekten büyük kıymet veriyordu.
Yüzükler takıldı ve artık nişanlı bir kızdım.
Nişanlı.
Nişanlı.
Nişanlı.
Nişanlı bir kızım!
Nişandan sonra herkes kendi arasında konuşurken ben bir zamanlar bana ait olan kendi odama girdim. Stresliydim. Bir çikolata paketini daha önce masa çekmecesinin içine saklamıştım. Onu hemen oradan çıkardın ve yemeye başladım.
İnledim.
Harikaydı. Bagılıyorum ya, bayılıyorum.
Kapının açıldığını duyunca hemen göğsüme sakladım çikolata paketini.
Kapıdan giren kişi Adar Karaduman'dı.
"Ne yapıyorsun ki burada?"
Adar etrafa baktı. "Bu oda senin miydi?"
"Evet. Kendi evime çıkana kadar burda yatıyordum. Tüm öğrencilik hayatım burda geçti. Ben evden ayrılınca da erkek kardeşim geçti odama. Artık o kullanıyor."
"Yeni odan bundan daha konforlu, güzel olacak."
"Huzurum da olacak mı?"
"Şüphen mi var?"
"Biz sahte nişan, sahte evlilik yapıyoruz." dedim. Bunu belki ona hatırlattım aslında kendime. Bilmiyorum. "Sahteliğin olduğu yerde şüphe duymadığın huzur olur mu hiç?"
"Sahte evet ama her şey son derece gerçek olacak," dedi Adar. Bana yaklaştı. Kolunu belime doladı. Kasıldım. Bakışı beni orada yiyip yutmak istiyor gibiydi. "Sen karım olacaksın, bu gerçek olacak." Boynuma sürtündü. "Evlendiğimiz hemen o gece."
Yutkundum.
"Ya gerçek olmasını istemezsem?"
Güldü. "Beni istememekten mi söz ediyorsun gerçekten?"
"Evet aynen öyle. Kendine fazla güvenme. İstemezsem. İstemem yani."
Dudaklarıma yaklaştı öpecek sandım ama Adar dudağımın kenarını yaladı. "Çikolata kalmış," dedi. Karşılaşan bedenim o anda anında yumuşatmaya başladı. O kadar beklemiyordum ki ne diyeceğimi nasıl tepki vereceğimi bilemedim. "Devamı nerede?"
Yutkundum, büyükçe bir daha yutkundum.
"Devamı yok."
"İnanmam," dedi ve gözlerini göğüslerime dikti, elini göğsüme atıp paketi çıkardı. "İşte burda."
"Ver şunu bana."
Sırıttı. "Güzel göğüslerden çıkmış çikolatayı sana verir miyim? Ben yiyeceğim."
"Ver dedim sana."
"Vermiyorum. Ne yapacaksın minik kuş?"
"Adar beni sinirlendirme." Yukarı kaldırdığı eline ulaşmaya çalışıyordum. Ulaşmaya çalışırken ona sürtündüm.
Birden kıpırdamadı, donmuştu, paketi hemen saniyesinde ondan aldım ama o bana böyle bakınca durdum.
"Aynı şeyleri mi hissediyoruz?" diye sordu. Nefesi göğsümden aşağı kayıyordu. "Belki aynı şeyi düşünüyoruz."
"Ne düşünüyoruz?" diye sordum.
"Öpüşmemizi." Güldüm.
"Düşünmüyordum."
Bir şey dememe kalmadan beni ateşlice öptü, ağzı ıslak ve sıcaktı.
Yavaşça ayrıldı.
"Az kaldı," diye fısıldadı. "Çok az."
Oy verin çikolatalarım. 😚
