remind her how it used to be,
with pictures in frames of kisses on cheeks,
tell her how you must have lost your mind,
when you left her all alone
And never told her why
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Hayır." Omzumla kulağım arasındaki telefonu dengede tutmak yürürken daha da zorlaşmıştı. "Sen gelmiyorsun, ben halledeceğim."
Cevap beklemeden telefonu kapattım ve topuklularımın çıkardığı sert sesle birlikte okulun bahçesinden binaya girdim.
''Bebeğim?''
Müdürün odasından içeri girdiğim anda koltuğa kıvrılmış, sarı saçları gözyaşlarından dolayı yüzüne yapışmış miniğimin görüntüsü içimi sızlattı.
Hemen yüksek topuklularımın üstünde eğilip koltuktan minik bedenini kavradım ve kendime çektim. Kim olduğumu anlaması için yüzüme bakmasına gerek kalmadan göğsümde küçük bir yumak olup ağlamaya devam etmişti.
Kalbim ve midem sancıyla sıkıştı.
'Anne.'' dedi hıçkırıklarının arasından. Koca, mavi gözleri ağlamaktan şişmiş ve kıpkırmızı olmuştu. Küçücük elleriyle gözüne giren saçlarını ittirmeye çalıştı. "Bana babasızsın dediler! Var benim babam, sadece uzakta!"
Okuldan aldığım telefonda kızımın ağladığını söylemişlerdi bu nedenle stüdyodan apar topar çıkmıştım. Hasta olmuş ya da düşmüştür diye düşünmüştüm, bu kadarı beklediğim son şeydi. Ağzım şaşkınlıkla açık kalırken içimdeki hüzün çok daha büyük bir şeye dönmeye başlıyordu.
Daha fazla konuşmasına izin vermeden onu durdurdum. ''Sizce hoş mu geldim?'' Önce kucağımdaki miniğime sonra ise tekrardan ona baktım. ''Hiç hoş gelmedim. Ne bu rezalet?''
Öyle bir gözüm dönmüştü ki içeri gelen kadını fark bile etmemiştim. Araya girmeye çalışan kadının okuldaki rehberlik öğretmenleri olduğunu biliyordum.
Müdire bir şeyler gevelemeye başladığında tekrardan konuştum.
''Bana hesap vereceksiniz! Ne bu rezalet?''
''Sera hanım, isterseniz miniği ben götüreyim siz rahatça konuşun.''
''Hayır.'' dedim kucağımda biraz da olsa sakinleşmeye başlayan kızımı kendime doğru çekerek. ''Emanet edilen çocuklara bakamadığınız açıkça belli.''
Müdire boğazını temizledi ve danışmana bir kafa işareti yaptı. Danışman burnundan bir nefes vererek odadan çıkarken, bu nefesin de hakkını sormayı zihnime kazıdım.
Sıkı topuzundan çıktığını düşündüğü saçları eliyle geri itekledi. O kadar fazla jöleden saç çıkabileceğini düşünmesi bu kadar sinirli olmasam komik gelirdi muhtemelen.
''Lütfen...'' dedi eliyle masasının hemen önünde bulunan siyah, deri koltuğu işaret ederek. ''Şöyle oturun, birazsakinleşin. Her şeyi halledeceğiz.''
Evet, genç bir anne olabilirdim ama tepkilerimi her annenin vereceğini düşünüyordum. ''Biz bu okula her ay binlerce para verirken her şeyin zaten hallolmuş bir şekilde bize sunulduğunu sanmıştık. Demek ki durumlar böyle değilmiş.''
Müdirenin bir şey daha demesine izin vermeden topuklarını sertçe yere vurdum. ''O çocuklar, kızımdan teker teker özür dilemeden ya da bu okuldan atılmadan önce size bizimle konuşmak falan yok!''
Kadının rengi gözle görülür bir şekilde solmuş olsa da geri adım atmadım. ''Ve dediklerim yapılmazsa ailemizin ne kadar öfkeli olduğunu size her sektörde gösterdiğimize emin oluruz. Kendimi anlatabildim mi?''
Kadının sertçe yutkunma sesini duyduğumu sandım, kalbinin delice çarptığını yeterince dikkatli dinlesem duyabilecekmiş gibi hissediyordum. Böyle de olmalıydı, bizim okullarından elimizi çekmemiz demek onların büyük kayıplar alacağıanlamına geliyordu. Sponsorlukların çoğu bizim sayemizde yapılmıştı ne de olsa.
Cevabı beklemeden okuldan çıkıp arabaya yöneldik. Miniğimi arka koltuktaki çocuk koltuğuna bağlarken dudakların halaara ara hıçkırıklar kaçıyordu.
''Sorun yok bebeğim, yanındayım.''
Sürücü koltuğuna geçtim ve arabayı çalıştırmadan önce bir mesaj yazdığımdan emin oldum.
BEN: İyiyiz, şimdi onu aldım. Çok ağlıyordu ama sakinledi, sanırım şu anda uykuya dalmak üzere. Eve gidince seni arayacağım, konuşmamız lazım.
Birkaç dakika sonra ekrana düşen 'Uçaktayım, geliyorum. Yüzyüze konuşuruz.' mesajıyla kalbim hızlandığında, sanki hızlanmamış gibi yaparak arabayı eve doğru sürmeye devam ettim.
